Bid onophoudelijk

Gelukkig staat het ook ergens in de Bijbel. Want soms vraag ik me af of ik wel helemaal fris ben. Ik bid namelijk steeds meer. Vaak weet ik niet eens waar het ophoudt of waar het begonnen is. Het begint bij een gedachte die voorbij komt of bij iets dat ik zie of hoor. Als ik er bij blijf, wordt het vaak vanzelf een gebed. Andersom is ook waar: als ik bid blijf ik erbij. Misschien ben ik bang dat de wereld in losse fragmenten uiteenvalt. En dat wij daar één voor één, één van zijn. En dan mag je nog van geluk spreken. Ik ontmoet ook mensen die zelf in scherven liggen. Ze komen vaak voorbij in mijn gebeden. Misschien is dat het wel. Misschien is het het gebed dat de boel bij elkaar houdt, waardoor een mens in staat gesteld wordt om trouw te zijn en niet weg te lopen bij de scherven. Ontslagen van de plicht om de boel bij elkaar te houden. Al biddend ben je in het nu, zonder daar in je uppie te zijn. Die oude moeder in Gaza is daar ook in je gebed. Ze moet vluchten, maar kan niet lopen. ‘God beware hen daar en ons hier’ hoorde ik haar zeggen. Als ik niet bid, weet ik me geen raad met wat ik zie en hoor. Dan wapen ik me met een respectabele mening om mijn radeloosheid te verbergen. Als ik bid, maakt de radeloosheid plaats voor een vreemd soort trouw, die weinig te maken heeft met mijn goede eigenschappen. Het gebed zelf creëert de rust en de ruimte om niet weg te lopen bij de ander en uit de wereld.

Het gebed is een goede reden om nog even te blijven bestaan als kerk. Het Stilteportaal open houden voor iedereen die soms even wil bidden en een kaarsje aansteken, is één ding. Daarnaast is samen bidden in de kerkdienst een niet te onderschatten kracht. Samen bidden als gedeeld verzet tegen fragmentarisering en onverschilligheid. Van een aantal oudere gemeenteleden weet ik hoe zij, vanuit die gezamenlijkheid, het gebed gaande houden.

Voor wie zich daarin voegen wil, heb ik nog wel een tip: Neem ook ‘Op het spel’ mee in uw gebeden – dat prachtige initiatief waarin kinderen van overal uit Stad meegenomen worden in het theaterproject dat met Pinksteren uitgespeeld gaat worden in en rond de Nieuwe Kerk. Nu is de fase van elkaar vinden en verbinden en spelenderwijs de hoop ontdekken, bij alles wat er voor kinderen en voor ons op het spel staat.