Voor elke dag, zo lang het Coronavirus het leven ontregelt, een hart onder de riem gestoken door ds. Tirtsa Liefting en ds. Evert Jan Veldman.
6 mei 2020
‘The other gods were strong; but Thou wast weak;
They rode, but Thou didst stumble to a throne;
But to our wounds only God’s wounds can speak,
And not a god has wounds, but Thou alone.’
[‘De andere goden waren sterk; maar Gij was zwak; ze reden, maar Gij strompelde naar een troon; maar tot onze wonden kunnen alleen Gods wonden spreken, en geen god heeft wonden, maar Gij alleen.’]
Een God die strompelde, wiens wonden zelfs na de opstanding nog zichtbaar waren. Een God die huilde en het uitriep, in die God geloven we.
In dat besef komt bij mij de vraag omhoog waarom ik mijzelf dan toch vaak graag sterker wil laten voorkomen dan ik ben. Of waarom ik het moeilijk blijf vinden om mijn eigen onzekerheid of twijfel onder ogen te komen, laat staan die aan anderen te laten zien. Iets waar ik zeker in deze weken soms mee geconfronteerd wordt.
Hoeveel makkelijker lijkt het vaak niet om het te verstoppen of weg te relativeren? Want het onder ogen zien betekent dat we er niet meer omheen kunnen, inclusief de teleurstelling in onszelf of de schaamte naar anderen die daar vaak bij komen kijken. Want het kan toch altijd erger? Of als het hem of haar wel lukt, waarom mij dan niet?
En toch, ik besef meer en meer dat juist in het onder ogen komen van die twijfel of onzekerheid, in het delen van dat verdriet of die angst, een weg naar bevrijding en genezing te vinden is. Al is het maar omdat we dan beseffen dat we niet de enige zijn.
Bij ‘All Ears’ (een initiatief waarbij studenten een luisterend oor wordt geboden tijdens een wekelijks inloopspreekuur) merken we regelmatig dat simpelweg de ontdekking dat ze ‘niet de enige zijn’ voor veel studenten al ontzettend veel lucht schept. Hoewel het de situatie misschien niet direct verandert, ontstaat het besef dat de emoties, de onzekerheid of de twijfel niet gek zijn, maar er mogen zijn.
Ik probeer het de studenten voor te houden, maar moet mezelf er ook nog maar wat vaak aan herinneren. Open en kwetsbaar zijn, delen van wat er in je omgaat, waar kun je dan beter beginnen dan bij Hem die zelf huilde en schreeuwde, die zijn wonden toonde en strompelend voortging. Als God zichzelf zo liet zien, dan mogen wij dat ook.
God, dank dat onze pijn of ons verdriet voor U niet vreemd is. Dat we ons voor U niet groot hoeven te houden of ons sterker voor hoeven te doen dan we zijn. Heer, we leggen onze kwetsbaarheid en onzekerheid voor U neer, en bidden hoor ons en kom met uw liefdevolle ontferming. Amen.
