Voor elke dag, zo lang het Coronavirus het leven ontregelt, een hart onder de riem gestoken door ds. Tirtsa Liefting en ds. Evert Jan Veldman.
Vrijdag 17 april ’20
Ik hoor het de laatste dagen telkens om mij heen ‘Het nieuwe normaal’. En ik moet bekennen dat ik eigenlijk niet zo goed weet wat ik er mee moet. Want wat is dan normaal? Wat was het oude normaal? En, hoe ziet het nieuwe normaal er dan uit?
Wanneer ik luister naar Mark Rutte hoor ik dat een ‘anderhalvemetersamenleving’ het nieuwe normaal wordt. Ergens anders lees ik dat thuiswerken, strenge regels in de supermarkten of niet handen schudden het nieuwe normaal worden. Om eerlijk te zijn wil ik helemaal niet aan zo’n ‘nieuwe normaal’. Dat het nodig is snap ik, maar het normaal noemen kan en wil ik eigenlijk niet. Liever blijf ik dromen dat we straks weer naast elkaar in de kerkbanken zitten, dat we ons samen verdringen voor de koffietafel en elkaar de handen kunnen schudden bij de uitgang van de kerk. Geef mij maar het oude normaal.
Maar misschien betekent het nieuwe normaal wel wat anders. Misschien betekent het dat we er meer rekening mee gaan houden dat het leven zoals we dat hebben niet vanzelfsprekend is. Of dat we een groter besef krijgen dat we van elkaar afhankelijk zijn, helemaal niet zoveel van elkaar verschillen, en dat we anders met elkaar en deze wereld moeten omgaan. Dan is het nieuwe normaal misschien toch niet zo erg.
Ik denk dat de onduidelijkheid over wat er gaat gebeuren en de onzekerheid die daarmee samenhangt me soms beangstigt, maar op andere momenten juist ook hoopvol maakt. Misschien is dat wel vergelijkbaar met geloven. Op momenten van twijfel of vragen lijkt de zekerheid soms onder je voeten weg te zakken, de toekomst voelt onzeker en opeens is niets meer vanzelfsprekend. Een verwarrende en beangstigende ervaring kan dat zijn, die maakt dat we het liefst terug gaan naar hoe het was, naar ons geloof voor de twijfel. En tegelijk soms zijn het soms juist die ervaringen die ons geloof het meest vormen en verdiepen. Wanneer we dan terugkijken concluderen we dat ons geloof inderdaad niet meer is hoe het was, maar ook niet minder. Het is bevraagd en er is aan geschud, maar misschien is het juist daardoor dieper en meer op waarde geschat dan ooit.
God, schenk ons hoop te midden van de onzekerheid en onduidelijkheid die ons omringen. Help ons om op waarde te schatten wat we hebben, maar ook de durf om los te laten en te dromen. In het vertrouwen dat alles in Uw hand ligt. Amen.
