Zomerdagje is de opvolger van Alledag. Miniatuurtjes om de lezer een hart onder de riem te steken in Corona tijd. Nu twee keer in de week: op dinsdag en op vrijdag.
21 juli ’20
In de dooptuin van de Nieuwe Kerk ligt de gitaar van Niels even te rusten in zijn koffer. Het is een bijzonder exemplaar. Ik bedoel de gitaar. Hoewel ik Niels ook bijzonder vind. Hij speelt muziek van Fernando Sor (Barcelona, 13 februari 1778 – Parijs, 10 juli 1938). De gitaar, de gitarist en de componist vormen een soort Drie-eenheid. Ze hebben de Nieuwe Kerk uitgekozen als hun tweede thuis. Op donderdag komt Niels altijd naar de kerk. Op een goeie dag is hij binnen komen wandelen. Sindsdien is elke donderdag een goeie dag. Als een van de organisten aan het oefenen is, zoekt hij zijn heil op de koorzolder. Maar het liefst zit hij in de opening van de dooptuin. De muziek van Fernando Sor klinkt teer. En toch weet die de hele ruimte te vullen. Alsof de kerk er voor gemaakt is. Maar dat zeggen wel meer musici die er voor het eerst spelen. De Nieuwe Kerk was blaakte nog van jeugdigheid, toen de componist geboren werd. ‘Toe, laat nog eens van je horen,’ fluistert de ruimte, ‘dan voel ik me weer jong.’ Ze hebben echt wat samen.
Op donderdag is de kerk open om zo maar even binnen te wandelen. Iemand heeft net een kaarsje aangestoken en loopt met de ziel net even lichter de kerk binnen – ‘Ik wist niet dat die open was’. Een paar toeristen dwalen door de kerk, de blik omhoog naar de prachtige zoldering. In een van de banken zit een moeder met haar dochtertje. Dankzij Niels die na een sjekkie buiten de gitaar weer uit de koffer heeft gehaald. De composities duren nooit lang. Ideaal voor als je klein bent. Het meisje applaudisseert voor Niels en voor Fernando Sor en – waarom ook niet – ook voor de gitaar. De rust en de stilte hebben er niet onder te lijden.
Zo is de kerk toch op haar mooist. Met een handjevol mensen, van wie er niemand verloren loopt. Zo verschillend als ze maar zijn kunnen. Bij elkaar gehouden door de tedere gitaarmuziek. En door een kerk, die, hoe groot ze ook is, nooit immens wordt.
