Het kunstwerk is van Heleen Wilke. Het heet ‘Wandelgangen’. En voor wie in coronatijd de wandelgangen net zo erg mist als ik, is het nog te koop ook (www.sillegallery.com). ‘Wandelgangen zijn voor ratten en slangen,’ las ik ergens. Nou, dan ben ik daar een van. En ik troost me met de gedachte dat die ook mee mochten in de Ark van Noach.
Met een bekertje koffie in de hand tussen neus en lippen door iets laten vallen, zonder het tot in details te hebben uitgedacht – een vaag idee, een halve droom. En dan ogen zien oplichten, een ander vrolijk zien worden. Net die stimulans om iets verder uit te denken. Niet alleen, maar samen. Zo ontstaan de mooiste initiatieven. Vergadertafels zijn nodig omdat er wandelgangen bestaan. Zonder de spontaniteit en de creativiteit van de wandelgangen, ‘vergaderen we tot we vergaderd worden’ (quote van mijn moeder).
Het kunstwerk had wat mij betreft ook ‘Pinksteren’ mogen heten. Dan had ik het ook geloofd. Na een moeizame vergadering kan er in de wandelgangen zo maar iets moois gebeuren, waardoor je denkt: ‘Blij dat ik me niet heb afgemeld!’ En de Geest waait net zo vrij tijdens de koffie na de kerkdienst als in de viering van de liturgie.
Wandelgangen in coronatijd zijn echt een dingetje. In gewone tijden zijn ze er gewoon. Je moet ze niet willen organiseren, maar je kunt wel de voorwaarden creëren waardoor ze kunnen ontstaan. Het is verstandig om voldoende afstand te houden en om in je elleboog te kuchen en te niezen, maar we moeten wel blijven ademen. Dat doet de Geest ook.
Zomerdagje
This content has been archived. It may no longer be relevant
