Het voordeel van de barsten in het leven is dat je niet hoeft te wachten op het licht aan het eind van de tunnel. Door de barsten valt het licht naar binnen, leerde ik van Leonard Cohen. ‘Laat de klokken klinken, die nog klinken kunnen. Laat wat jij te bieden hebt maar voor wat het is. Er zit een scheur, een barst in alles. Dat is hoe het licht naar binnen komt.’ (Anthem)
Deze dagen komt ook in Nederland het vaccinatieprogramma op gang. Het personeel in de verpleeghuizen is het eerst aan de beurt, samen met de medewerkers van de acute zorg. Nog even wachten, dan mag ik ook. Zo voelt het. Er is eindelijk licht aan het eind van de tunnel. We laten langzaamaan een jaar achter ons, dat wereldwijd veel narigheid heeft gebracht en waarin het nodige tot stilstand kwam.
Wat het jaar met ons gedaan heeft, kunnen we nu nog niet zeggen. Het is te vroeg. We zitten nog midden in een lockdown. Het is te vroeg om te zeggen dat we er veel of niets van geleerd hebben. Maar ik hoop dat ik deze periode niet te snel achter me wil laten. Want er is wel degelijk licht gevallen door de barsten heen. Rennen richting het licht aan het eind van de tunnel, draagt het risico in zich dat je aan het licht dat door de barsten naar binnen valt voorbij ziet.
Al vóór de coronacrisis zwaaide ik elke dag naar de man in zijn stoel achter het raam. Vluchtig, in het voorbijgaan – ‘Ach, zo’n man toch.’ Maar sinds ik zelf tot stilstand kwam, kan ik hem uittekenen, maak ik verhaal van hem, is het jij en ik geworden. We hebben elkaar nog nooit gesproken, maar we doen ertoe voor elkaar. Vanmorgen was ik op bezoek in het ziekenhuis. Kostbare tijd, want elke patiënt mag één keer per dag bezoek ontvangen van één persoon. Op het bord dat in de gang hangt mocht je een boodschap schrijven om elkaar wat moed te geven. Tussen ‘houd vol!’ en ‘kanjers van de zorg!’ heb ik geschreven: ‘Alsof je geparkeerd ligt, naast de werkelijkheid, zo kan het voelen als je verpleegd wordt. Maar de geconcentreerde aandacht en de zorg die hier beoefend wordt, is het hart van alle dingen.’
Niet te hard rennen dus richting de uitgang.
Winterdagje is de opvolger van Herfstdagje. Miniatuurtjes om de lezer een hart onder de riem te steken in Corona tijd. Twee keer in de week: op dinsdag en op vrijdag. Naast de inmiddels vertrouwde schrijvers: Tirtsa Liefting, Matty Metzlar, Tim Smid en Evert Jan Veldman, zijn vier gastcolumnisten gevraagd: Alexandra Matz, Erwin Landman, Marieke Laauwen en Arjen Zijderveld.
De rust die van deze Winterdagje uitgaat is balsem voor mijn ziel. En ‘gepaarkeerd liggen naast de werkelijkheid’ als je op bed ligt en verpleegd wordt, die uitdrukking is wat mij betreft een blijvertje. Dank!
Er komen bij mij veel beelden boven bij deze woorden. Mijn benedenbuurman die ik alleen maar ken door te zwaaien vanaf het balkon als hij zijn dagelijkse ommetje maakt, corona in mijn familie, maar net geen ziekenhuisopname, de stilstand in deze tweede lock down, en licht ontdekken in de barsten. Dat is toch wel heel mooi, dat licht, daar gaan we mee verder.