Als je goed om je heen kijkt …
Ik wandelde altijd al graag, maar eigenlijk alleen in het weekend in het bos. Wandelen op een werkdag deed ik eigenlijk nooit. En zeker niet gewoon door de wijk. Saai! En ik houd niet van saai.
Want wie mij een beetje kent, weet dat ik van afwisseling en verrassingen houd. Ik ben zo iemand die enthousiast met producten thuis komt die we helemaal niet nodig hebben. “Er stond zeker ‘nieuw’ op” verzucht Gerard dan. Zo iemand die het liefst steeds een nieuw rondje loopt, in nieuwe gebieden.
Maar in tijden van corona is alles anders. En dus wandel ik. Elke dag. In de wijk. En vaak hetzelfde rondje. En eerlijk? Dat is helemaal niet zo saai. Ja, je kent de straten en de route, maar juist door die herhaling vallen je dingen op die je anders niet zou zien. De aangepaste voortuintjes, de gebaggerde sloten, de vaste gewoontes en zitplekken van wijkgenoten.
Maar het is ook niet saai omdat ik elke dag – uiteraard op veilige afstand – met iemand anders probeer te lopen. Het vaakst loop ik met Gerard, die naast geliefde echtgenoot nu ook de collega geworden is die ik bij de koffieautomaat tegenkom (hij werkt vanaf maart al non-stop thuis). We bespreken de dag en kijken naar de vogels, de eenden, want dat heeft hij van huis uit meegekregen met een vogelaar als vader.
Ook met vriendin Y. kijk ik omhoog, want die wil de blauwe lucht zien, het licht, even ‘met de kop in de zon staan’. Met buurman D., bouwkundig ingenieur, kijk ik naar wolfsdakconstructies en schat ik de verkoopprijs van huizen. En vriendin K. kijkt naar mij, welke schoenen ik draag en naar de outfits van de tegenliggers.
En zoals iedereen anders kijkt, zo heeft iedereen ook voorkeuren voor rondjes en startplekken. Met vriendin P. loop ik vaak precies hetzelfde rondje. Lekker makkelijk: hoeven we niet na te denken over wanneer links en rechts. Met collega A. spreek ik af bij de slager (of was het nou de bakker?) omdat die precies tussen onze aangrenzende wijken ligt en met collega S. juist bij de speeltuin midden in de wijk waarin we beide wonen. Met twee collega’s die verder weg wonen, spreek ik af bij het paviljoen in het Noorderplantsoen. Voor de een vanwege de koffie to go en voor de ander omdat je daar je fiets kwijt kunt. En met de een loop ik dan over de verharde wegen, en terwijl de ander juist de modderige paadjes met een klimmetje kiest. “Hier moet je even achterom kijken Joanneke, dit zou een prachtige skibocht zijn”.
Het zijn lichtpuntjes, deze wandelingen en ik voel me gezegend met deze mensen dichtbij die met me willen lopen. En ik ben dankbaar dat ze door hun manieren van kijken en routes kiezen ervoor zorgen dat ik dezelfde rondjes steeds op een nieuwe manier ervaar. Want als je goed om je heen kijkt….. Wat een ontdekking!
Joanneke Smeenk
