Ik ben een wappie
‘God, wees mijn gids, mijn begeleider. Ik voel me verloren. Ik zit klem. Wijs me alsjeblieft de weg. Amen’ Het is een gebed, achter gelaten in het Stilteportaal van de kerk. In het Engels. Ik bid het thuis nog eens hardop. Dat doe ik met alle gebeden die daar achter gelaten worden. Zo worden ze van mezelf. Ook als er dingen gezegd worden die ik nooit uit mezelf zou hebben gezegd. Waar je mee omgaat, daar word je mee besmet. De laatste tijd zitten er gebeden tussen van mensen die ik, als weldenkend lid van de natie met al mijn soortgenoten, wappies ben gaan noemen. Ik voel de paniek in de gebeden over hightech complotten waarin vrouwen op afstand zwanger worden gemaakt en op afstand geaborteerd worden. ‘O God, o God,’ bid ik dan. De angst van de ander kruipt onder mijn huid. Ik word een wappie met de wappies. Er is een vorm van eenzaamheid die niet is op te lossen met een kaartje met daarop: ‘Houd vol. Heb lief.’ Voor die vormen van eenzaamheid is er het gebed bij een brandend kaarsje. Ik weet het, dat is net zomin te onderbouwen als alle complottheorieën. ‘Geloof je nou echt dat het gebed iets oplost?,’ hoor ik iemand vragen. Wat is echt? Ik geloof dat bidden voor elkaar er toe doet. Het creëert een onzichtbaar weefsel dat niet scheurt, dat niemand afwijst en het verlangen naar verbinding koestert. Iets is er mis gegaan in wat wij hardnekkig samenleving blijven noemen, vrees ik.
Er is een vrouw, die mijn moeder had kunnen zijn, van wie ik weet dat ze voor mij bidt. Voor Corona dacht ik: ‘Ach God, wat lief!’ Nu denk ik: ‘Houd vol.’
Winterdagje is de opvolger van Herfstdagje. Miniatuurtjes om de lezer een hart onder de riem te steken in Corona tijd. Twee keer in de week: op dinsdag en op vrijdag. Naast de inmiddels vertrouwde schrijvers: Tirtsa Liefting, Matty Metzlar, Tim Smid en Evert Jan Veldman, zijn vier gastcolumnisten gevraagd: Alexandra Matz, Erwin Landman, Marieke Laauwen en Arjen Zijderveld.
