Verschenen in ‘Kop d’r Veur’, buurtkrant van Hortusbuurt en Ebbingekwartier, april/mei 2024
Zondagmiddag 21 september 2008. Twee weken daarvoor was ik begonnen als dominee van de Nieuwe Kerk. Alles was nieuw voor me. Er was volop tijd om te ontdekken waar ik was geland. Met alle voelsprieten uit. Zo ook die zondagmiddag. De korte kerkdienst was afgelopen. Ik duwde de kerkdeur naar buiten open. Klaar om het handjevol kerkgangers te groeten en hen een goede week toe te wensen. Het licht viel van buiten naar binnen. Ik zag hoe het Nieuwe Kerkhof vol lag met jonge mensen, die nog even van de najaarszon aan het genieten waren. Met een bal, met een boek, of met elkaar – al dan niet met een fles wijn. De bijbelse profeet, van wie we binnen woorden hadden gelezen, stond naast me en fluisterde in mijn oor: ‘Kijk, dat bedoel ik nou met zitten onder je eigen wijnstok en vijgenboom, zonder opgeschrikt te worden. Mooier dan dit wordt het niet.’ Zoiets kan je gebeuren als je je voelsprieten uit hebt staan. Dat de kerk stad en wereld nodig heeft om te verstaan waarvoor ze er is, wist ik al langer. Dankzij momenten als deze die God als de steentjes van Klein Duimpje uit zijn zak laat vallen, raakte ik dat spoor nooit kwijt. Weten doe je niet alleen met je hoofd, maar met al je voelsprieten uit. En wat je weet, heb je nooit alleen van jezelf.
Een paar weken daarna deed ik een brief door de bus bij de buren rond de Nieuwe Kerk met de vraag of ik mocht komen kennis maken. Met daarbij de vraag wat het met je doet als je zo’n monument in je voortuin hebt staan. De gesprekken die volgden waren even zovele steentjes, die me in de afgelopen zestien jaar hielpen om niet te verdwalen. En met verdwalen bedoel ik: kerkje spelen met de deuren naar buiten dicht.
Gisteren was mijn afscheidsfeestje. Het was een even mooie middag als die ik beschreef. Maar dan in de lente. Het speelde zich grotendeels af op het Nieuwe Kerkhof. Ik had er tegen op gezien. Ik houd eigenlijk alleen van feestjes die spontaan ontstaan. Dat kon je van dit feestje niet zeggen. Hoewel. Wat er gebeurde laat zich niet organiseren. De gedeelde vreugde over de plek en wat die door de tijd heen met ons heeft gedaan, werd de kern van het feest. Al die verbindingen die er zijn gegroeid tussen buurt en kerk en tussen al die mooie mensen met hun nukken, hun zorgen, hun humor, hun eigenaardigheden, werden die middag gevierd.
Die deur tussen kerk en buurt krijgen we nooit meer dicht. En dat belooft nog wat. Het belooft een prachtige meimaand te worden met de muziektheaterproductie ‘Op het spel’ (www.ophetspel2024.nl) op het Nieuwe Kerkhof en in de Nieuwe Kerk. Het belooft een volgende buurtmaaltijd en een Stilteportaal dat nog lang open gehouden wordt door buurtbewoners en nieuwekerkers. ‘Mooier dan dit wordt het niet’ fluisterde de profeet zestien jaar geleden in mijn oor. Maar nu denk ik eigenwijs: ‘Het wordt nog mooier. Dankzij de verbindingen die er tussen mensen zijn gegroeid.’
Hortusbuurt en Ebbingekwartier, het ga jullie bijzonder!
Evert Jan Veldman
