Donderdagmorgen in de Abdij van Egmond: de viering van de Eucharistie. Aan het begin klinken woorden uit de brief van Jacobus:
‘U hebt uw schatkamers gevuld, hoewel het einde van de tijd nadert. Hoor de klacht van het loon dat u de arbeiders die uw velden maaiden hebt onthouden. Het geroep van de maaiers is tot de Heer van de hemelse machten doorgedrongen.’
Als iedereen de hostie heeft ontvangen, wordt het stil in de kerk. Je hoort alleen nog de wind om de kerk. Zonlicht valt door de ramen. Even niet gekluisterd aan de live blog over het geweld dat is los gebarsten over de Oekraïne. Boven het altaar hangt het kruis met het geschonden lichaam van Christus. Van daar gaan je gedachten vanzelf naar mensen aan wie niets gevraagd wordt. Ze ondergaan wat over hen besloten wordt.
Als de stilte wordt doorbroken, is dat niet door verhitte stemmen die van alles vinden en voorspellen, maar door monniken die zingen: ‘God, mijn God, naar U blijf ik zoeken. Mijn ziel dorst van verlangen naar U’. En zo is het.
EJV2022
