Of de wind nu oost of noord waait, het is koud. Uit het noorden is hij wat stabieler dan uit het oosten, zonder die ontmoedigende vlagen, en uit het oosten is hij nogal wat wispelturig. Soms ijskoud, of juist bloedheet.
Zo kom ik de dagen een beetje door, filosoferend over de wind vanuit mijn roeibootje. Hoe slecht de wind soms waait, ik prijs mezelf gelukkig dat ik ervan mag balen. Samen met mijn vrolijke ploeggenoten genieten we van de ups en downs dat het weer ons brengt.
Maar het is niet alleen de wind die mijn dagen kan maken of verpesten. Het licht speelt daarbij misschien nog wel een grotere rol. Zeker bij een sport zoals roeien, waar het mentale aspect prominent op de voorgrond staat, ervaar ik de ‘mood swings’ tussen licht en donker. Want ja, als één iemand voor coschappen om half negen ’s ochtends in het ziekenhuis moet zijn, moeten we dat allemaal. Met zeven man kan een acht helaas niet varen. Dus daar gingen we, de geregelde ochtend om zes uur, terwijl we de training van de avond ervoor nog in de benen hadden. Dan sloeg ik om kwart voor vijf in het pik donker om me heen op zoek naar de oorzaak die mijn diepe slaap verstoorde. Dan sloop ik met mijn nog half slapende motoriek, niet zo verfijnd de trap af. Dan propte ik er maar een broodje in, want ja, ik moest toch wat. En dan fietste ik de krantenbezorgers niet eens tegemoet, want die kwamen pas om zeven uur.
En dat allemaal in het donker. We mochten van geluk spreken als het niet bewolkt was, maar dit was een rariteit voor de plakkende winter.
Nu is het anders, nu is het licht. Nu komt de zon op als ik ’s ochtends gapend uit bed kom. Nu schijnt de zon daadwerkelijk als zij opkomt. En nu duurt het langer voor ze weer afscheid van ons neemt als ze klaar is met buurten. Elk wolkje minder aan de lucht, is een zonnetje erbij in mijn gedachten. En elke graad erbij is een laagje kleding minder in de boot. Niet alleen mijn hoofd wordt er blij van, mijn lichaam ook. Mijn biologische klokje begint weer te kloppen en mijn verkouden neus ziet zijn einde naderen. En wat werkt nou beter dan een blij lichaam? M’n vel voelt weer lekker, en de grijze en kleuren van buiten klaren eindelijk op. En de warmte van de zon, maakt dat ik me wat minder alleen voel. Zelfs als ik dat soms wel ben.
Kortom, alles klopt weer. Nu alleen nog die verdraaide wind…
Wouke Mollema
Lentedagje is de opvolger van Winterdagje. Miniatuurtjes om de lezer een hart onder de riem te steken in Corona tijd. Twee keer in de week: op dinsdag en op vrijdag. De schrijvers zijn Tirtsa Liefting, Matty Metzlar, Tim Smid, Evert Jan Veldman, Alexandra Matz, Erwin Landman, Marieke Laauwen, Arjen Zijderveld. Nieuw zijn Joanneke Smeenk en Wouke Mollema
