Nog vóór het rooster voor het schrijven van de Lentedagjes me aan de jas kon trekken, was het het speenkruid dat me vertelde dat het vandaag zo maar weer mijn beurt zou kunnen zijn. Dat zou ik vaker moeten doen: luisteren naar de planten en de dieren vóór ik mijn computer opstart. Je agenda laten bepalen door al wat leeft. In de wetenschap dat jij er deel van uitmaakt.
Vorig jaar rond deze tijd schreef in een van de eerste Alledagjes: “Ze zeggen wel dat het onkruid is. Maar ik word er elk jaar weer ongelooflijk blij van: speenkruid. Begin maart zie je het frisse groen dat de bodem bedekt onder de bomen. Een paar weken later is de grond bezaaid met gele zonnetjes. Om volop van te genieten. In mei verdwijnt het speenkruid weer. Even snel als het gekomen is. Alsof het er niet geweest is. Als dat onkruid is, zijn wij het ook. ‘De mens is als gras, hij bloeit als een veldbloem,’ zegt Jesaja de profeet. Misschien wel des te mooier omdat hij teer en eindig is.
Als je denkt dat alles om jou draait en denkt de eeuwigheid te moeten bezitten, vergeet je zomaar wat het speenkruid wel weet: we horen bij elkaar en bloeien samen op, zolang we leven.”
Ik eindigde het Alledagje met een vraag: “Zullen deze weken, deze maanden, ons leven voor altijd veranderen? Misschien gaat het virus wel gelijk op met het speenkruid en verdwijnt het weer in mei. Alsof het er niet geweest is. Dan zouden we zomaar weer kunnen vergeten wat het speenkruid ons geleerd heeft. Dat zou toch eeuwig zonde zijn?”
Nou, het virus is niet weg gegaan in mei. De vergelijking met het speenkruid bleek niet op te gaan. Dat was ook te veel eer voor zo’n levenloze plakker als Covid-19. Maar gaat de vergelijking voor ons wel op? Er zijn sinds vorig jaar kinderen geboren en er zijn mensen gestorven – de vreugde en het verdriet die bij het leven horen. De feiten liegen niet. We hebben veel gemeen met het speenkruid. Maar of we dat willen weten? Dat zal moeten blijken uit de antwoorden op de grote vraagstukken: Wie gaat de crisis betalen? Gaan we inzien dat de individualiteit niet uit de hemel is komen vallen en dat ze pas een zegen wordt in een groter verband en in relatie met elkaar en met de aarde? Maken we de mooie woorden waar over vergroening of blijven we er een loopje meen nemen?
De vergelijking met het speenkruid gaat al voor ons op. Nu nog afkomen van de terechte vergelijking van ons mensen met een virus dat alles ondergraaft.
Lentedagje is de opvolger van Winterdagje. Miniatuurtjes om de lezer een hart onder de riem te steken in Corona tijd. Twee keer in de week: op dinsdag en op vrijdag. De schrijvers zijn Tirtsa Liefting, Matty Metzlar, Tim Smid, Evert Jan Veldman, Alexandra Matz, Erwin Landman, Marieke Laauwen, Arjen Zijderveld. Nieuw zijn Joanneke Smeenk en Wouke Mollema
Een heel mooi stuk over het speenkruid en wij (ik).
Piet Niemeijer
O wat kan ik genieten van al dat speenkruid!!
Gister liep Jan bij de Friese straatweg langs allemaal speenkruid, zo mooi. En plots werd alles weg gemaaid door iemand van de gemeente. Jammer!