Herfstdagje is de opvolger van Zomerdagje. Miniatuurtjes om de lezer een hart onder de riem te steken in Corona tijd. Twee keer in de week: op dinsdag en op vrijdag. Naast de inmiddels vertrouwde schrijvers: Tirtsa Liefting, Matty Metzlar, Tim Smid en Evert Jan Veldman, zijn vier gastcolumnisten gevraagd: Alexandra Matz, Erwin Landman, Marieke Laauwen en Arjen Zijderveld.
20 oktober ’20
In quarantaine, dag 8. Volgens de GGD hoefden wij, als gezin die in aanraking waren gekomen met een positief getest persoon, niet per se in quarantaine. We mochten onze eigen inschattingen maken. Aan de voorzichtige kant kozen wij een zelfopgelegde quarantaine van tien dagen.
Het is vervelend. Ook niet meer dan dat, voor ons. Ik kan werken, met mijn gezin optrekken, muziek maken, racefietsen, een zelfbedacht bordspel ontwikkelen, wielrennen volgen, lezen, en ik geniet ervan. Ik kan me niet eens voorstellen dat ik veel anders had gedaan, als ik niet in quarantaine had gezeten. De situatie levert zelfs extra tijd op. Kansrijke tijd eigenlijk, waarin ik toch niet vanzelfsprekend de energie en inspiratie vind. Het stroomt niet zoals het kan stromen. Juist in tijden dat alles wel over elkaar heen buitelt en het druk is, ontstaat er meer bij mij.
In juni hoorde ik een interview op radio4 met pianist Hannes Minnaar. Zijn live spel (link) was prachtig en hij had volop plannen voor de toekomst. In het interview ging het over hoe hij de lockdown in het voorjaar had beleefd. De interviewer zocht met nadruk naar de positieve, kansrijke en hoopvolle kant die de lockdown had opgeleverd. De noodgedwongen rust en extra tijd zouden toch ook juist tot nieuwe vormen en ideeën hebben geleid. Maar dat gold niet echt voor Hannes Minnaar. Dat hoorde je terug in zijn antwoorden, zoals “Als er dan verder niet zoveel perspectief is, dan denk je: wat moet ik nou verder eens gaan doen als ik achter de piano ga zitten?”
Voor Hannes Minnaar is de situatie anders dan voor mij. Voor hem geldt dat de toekomst van zijn sector en daarmee zijn professie onder druk staat. Toch herken ik iets. We missen beide iets als er geen direct contact is. Wat ons inspireert, is verder weg. Natuurlijk is het fantastisch als het mensen lukt in deze tijd nieuwe vormen te laten ontstaan. Maar het kan ook zijn, dat dat niet lukt. Dat we elkaar missen en dat we daar minder van worden… Stiekem vind ik ook dat best hoopvol.
Erwin Landman
