Tijdens mijn wandelingen met de hond kom ik regelmatig een man tegen die de vriendelijkheid zelve is. Hij doet zijn best om zijn hoofd iets te laten zakken als we elkaar groeten. Want hij is erg lang. Dat valt des te meer op omdat zijn hondje klein is. Hij heeft weinig tekst, begint altijd over het weer. ‘Mooi weer hè?’, waarbij hij bemoedigend knikt. ‘Nee, dat kon minder!’ Daar houdt de conversatie ook op.
Er zijn tijden geweest, dat ik dit soort conversaties minder kon waarderen. Te weinig tekst. Te weinig diepgang. Alsof er niet meer te melden is. Als ik hem nu ver boven het maaiveld uit zie, lopen mijn hond en ik een stapje harder om hem en zijn hondje niet te missen. Heerlijk, iemand die niet over het virus begint, niet over Trump en niet over Thierry Baudet; iemand die geen mening heeft en alleen maar ietwat onbeholpen groot loopt te zijn. En bovenal vriendelijk. ‘Uw vriendelijkheid zij allen bekend,’ (Fil. 4, 5) zei Paulus al (Krijg nou wat, dat was mijn belijdenistekst. En daar loop ik zo maar tegen aan in het Molukkenpark).
Ik ontdek opnieuw de vreugde van de ontmoeting en dat de kern daarvan niet ligt in het niveau, maar in de vriendelijkheid. Ik zie een parallel tussen deze man en de kerk. Niet dat we daar nooit verder komen dan ‘Mooi weer hè?’ Maar veel belangrijker is de vriendelijkheid die je er kunt ervaren en de ruimte die er is voor je eigen onbeholpenheid. Zelden laat ik de kans onbenut om een oud kerkgebouw binnen te glippen. Weg gedoken in mijn jas laat ik de stilte haar werk doen. Misschien is de kerk wel op haar mooist als ze even geen interessante teksten heeft, alleen maar gastvrij is en vriendelijk voor mij.
Ik steek een kaarsje aan en denk aan de lange man. Mooi weer.
Evert Jan Veldman
Herfstdagje is de opvolger van Zomerdagje. Miniatuurtjes om de lezer een hart onder de riem te steken in Corona tijd. Twee keer in de week: op dinsdag en op vrijdag. Naast de inmiddels vertrouwde schrijvers: Tirtsa Liefting, Matty Metzlar, Tim Smid en Evert Jan Veldman, zijn vier gastcolumnisten gevraagd: Alexandra Matz, Erwin Landman, Marieke Laauwen en Arjen Zijderveld.
“Een warm gevoel van binnen” kwam bij mij op bij het lezen van deze tekst – met melodie. Moet van een of ander lied zijn. Je wandelt met de schrijver mee door het park, en het is goed. Deze dagen is hetzelfde gevoel bij mij in huis te vinden. Als ik de deur van mijn huiskamer binnenkom dan is daar mijn zelfgemaakte adventskrans. Naast de symboliek en de heerlijke geur straalt die vriendelijkheid uit. Je steekt een kaars voor de eerste zondag in advent, en het is goed.