Er gaat een wereld voor mij open. Dankzij mijn hond. Ik hoef er geen verre reis voor te maken. Of van baan te veranderen. Het wordt mij in de schoot geworpen tijdens het meest alledaagse rondje met de hond. Wat bijna niemand gedaan krijgt, daar is mijn hond toe in staat: hij haalt mij uit mijn bubbel. Als ik rondjes blijf draaien in mijn eigen gedachten, weet hij feilloos aan te geven dat het tijd is om de wind er door heen te laten waaien. Een rondje met de hond maakt speelse openingen in mijn gesloten denkpatronen.
Maar het is niet alleen dat. De hond brengt mij ook in contact met mensen waar ik doorgaans aan voorbij zie. Omdat zij niets van mij hoeven en ik niets van hen. Maar onze honden denken daar anders over. Zij nemen de tijd om elkaar uitgebreid te begroeten. En eenkennig zijn ze niet. Zo scheppen honden de ruimte voor hun baasjes om uit hun bubbel te stappen. Aan discriminatie doen ze niet. Elke hond is een hond. En of de baasjes nou zwart of wit zijn, rijk of arm, laag- of hoogopgeleid, ze zien het niet en het zal ze een zorg zijn. Aan mijn eerste twee honden heb ik kostbare vriendschappen over gehouden.
Mogelijk dat het me weer gebeurt met mijn nog jonge hond. Via hem heb ik Job leren kennen. Hij weet inmiddels dat ik dominee ben. En ik weet dat hij sinds kort vrij man is na een lange periode van detentie en daarna de reclassering. Job heeft de bodem van het leven aangetikt. Het is hem aan te zien. En soms laat hij er iets over los. Maar meestal gaat het over onze honden, de zijne nog kleiner dan die van mij. Dat zijn hondje het na de geboorte gered heeft, komt door zijn goede zorgen. Hoe fragiel het beestje ook oogt, het is niet bang. Het krijgt van zijn baasje de ruimte.
Pas vertelde hij me dat hij van plan is een pelgrimage te maken naar Santiago de Compostella. Elke dag 40 km. Met zijn hond. ‘Met welk doel?,’ vroeg ik. ‘Ik begrijp mijn eigen leven nog niet,’ zei hij. ‘Toen ik vast kwam te zitten, voelde het als de hemel. Nu ik er op terug kijk, voelt het als de hel.’ Wie weet krijgt Job hel en hemel bij elkaar. Als hij gaat. Wie weet ook niet. Maar dan wint hij misschien het inzicht dat het ook niet hoeft.
Op pad zijn met U, Schepper God,
is op pad zijn met mijn hond
in Uw wereld,
met het wonder van een opklaring
op een regenachtige dag.
Stap voor stap omdat de hond niet sneller wil
tussen het van Starkenborghkanaal
en de Korrewegwijk
Op pad zijn met jou, broeder Jezus,
is Job ontmoeten of Maria met haar tips
om een wond bij een hond te laten genezen
en dan weer afscheid nemen
wetend dat U met ons allen bent.
Op pad zijn met U, Heilige Geest,
is de wind in mijn haren voelen
en dan een liedje zingen over God
en zien dat anderen naar mij kijken
en zich vast afvragen of ik wel fris ben.
EJV2019
Geweldig!!