foto © Irma Kok
Terug naar dertig kerkgangers. En als je dit leest misschien nog wel minder. Dringende adviezen blijken niet voldoende om het virus terug te dringen. Dertig kerkgangers in een gebouw dat gemakkelijk zevenhonderd mensen bergen kan. Het is wat. Ja, dertig is écht wat. Nait soezen! De gelovigen zitten in het zelfde schuitje als Noorderzon en Theatertour. Het is zondagmorgen. Ik kijk de kerk rond en ben geraakt. Het koor op halve kracht en de koorleden op anderhalve meter van elkaar vandaan, ze zingen zuiver en kwetsbaar een psalm. En elk mens in de kerk is er één. Even kwetsbaar als de zang. Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens.
De psalm zingt over de mus en de zwaluw. Ze vliegen de tempel in en uit. En ze nestelen tussen de zwerfstenen waaruit het altaar is gebouwd. Van geloven hebben ze nooit gehoord. Ze storen zich niet aan de rituelen die rond het altaar plaats vinden. Ze maken er dankbaar gebruik van. Het altaar is ook hun thuis. Misschien is dat wel de basis van alles: een plek waar je thuis komt. Ik zie een buurtbewoner zitten. Geloven? Mwah.. Maar hier voelt hij zich thuis. Net als de mus en de zwaluw. Ik kijk naar de anderen. Zou het bij hen echt anders zijn? En dat ik zo geraakt wordt, komt dat ook niet omdat ik hier thuis kom? Het zal toch niet alleen het grote orgel zijn, dat vanmorgen tot mijn verrassing weer speelt na een noodzakelijke reparatie?
Thuiskomen. Dat is meer dan een prettig gevoel dat je in je eentje ervaart. De gezichten van anderen lichten op. Je bent een van hen. Ik ben zo blij met deze kerk. Ze kan dan misschien zevenhonderd mensen bergen, ze haalt haar neus niet op voor dertig. Een volle kerk kan buiten sluiten. Wij tegenover zij. De dertig mensen, die er vanmorgen zijn, brengen de wereld binnen. Met haar vragen en haar twijfels, haar botheid en haar schoonheid. Hoe vaak overschreeuwt zij zich niet? Vanmorgen komt de wereld even thuis. Met de zwaluw en de mus.
En op dezelfde plek straks weer Noorderzon en de Theatertour. Ook met dertig. Ik kijk er naar uit.
Evert Jan Veldman
Geschreven voor Kop d’r Veur, magazine van Hortusbuurt en Ebbingekwartier, oktober 2020
EJV2020
Wat een prachttekst. Heeft het allemaal. Ontroering, diepgang, blijdschap, relativering en verrassingen.
Hoe veelzijdig is ons geloofsleven – ook naar buiten toe. Reuze bedankt dominee Veldman.
Birgit van Dongen