Voor elke dag, zo lang het Coronavirus het leven ontregelt, een hart onder de riem gestoken door Tirtsa Liefting, Matty Metzlar, Tim Smid en Evert Jan Veldman.
19 juni ’20
Bij het ‘nieuwe normaal’ hoort ook het luidruchtige stel dat domicilie heeft gezocht op het platte dak van een zorginstelling, pal tegenover ons huis. Zorggroep Stad en Ommeland is deskundig in het begeleiden van mensen met een complexe en meervoudige problematiek. Maar hier gaat het om twee scholeksters, die er hun jong groot brengen. Ze voelen zich thuis. Bij het krieken van de dag, met de ogen nog dicht, waan ik mij op Schiermonnikoog. Terwijl ik daar maandag pas naar toe ga. Ja, het zijn verwarrende tijden. Hier en daar, alles loopt door elkaar. Sinds wanneer nestelen scholeksters in de stad? Het schijnt een trend te zijn. De kansen om een jong groot te brengen schijnen groter te zijn in de stad dan op het wad. En waar dat dan weer door komt? Misschien wil ik het wel niet weten. ‘Als we de kloof tussen arm en rijk in de wereld niet dichten, komt er vanzelf een moment dat armen hun deel van de rijkdom hier komen ophalen,’ zei iemand een half leven terug tegen mij. Misschien is er ook wel zoiets aan de hand met de scholeksters. ‘Als jullie, mensen, een janboel maken van onze leefomgeving, dan komen we wel toekomst zoeken in jullie leefomgeving.’
Om de scholeksters te ontvluchten, ga ik maandag naar Schiermonnikoog. Nou ja, dat hoop ik dan maar. Want ook dat gaat niet meer vanzelf. Mondkapje op en maar hopen dat je wordt toegelaten op de boot. Naar Schier gaan was ooit een fluitje van een cent. Je deed het met je ogen dicht. Heerlijk soezen. Maar nou moet je reserveren en daar was de rederij zelf ook niet op voorbereid. Kortom: verwarring alom. Misschien is dat wel het ‘nieuwe normaal’: de verwarring in combinatie met het besef dat hier niet meer hier is en daar niet meer daar. Alles heeft met alles te maken op deze aarde. Dat is natuurlijk al heel lang aan de gang. Maar het Coronavirus heeft onze kop uit het zand getrokken. Wat we zien bevalt ons niks. Maar we zijn met z’n allen wel wakker geworden. Wie weet daagt er een nieuwe dag voor mens en dier, voor stad en land.
