Voor elke dag, zo lang het Coronavirus het leven ontregelt, een hart onder de riem gestoken door Tirtsa Liefting, Matty Metzlar, Tim Smid en Evert Jan Veldman.
10 juni ’20
Dat ik nou kan zeggen dat ik de balans gevonden heb in deze tijden. Nou nee.. De ene keer kruip ik in mezelf als ik een mens passeer op ruime afstand. Ik kijk weg. De ander kijkt weg. En samen geven we het signaal af dat we een potentieel gevaar zijn voor elkaar. De andere keer gebeurt het tegenovergestelde. Je kijkt elkaar aan. Je voelt de klik, ook al heb je elkaar nooit eerder gezien: Jij en ik, we zitten in het zelfde schuitje. We zijn familie van elkaar geworden.
Het kwartje kan bij mij beide kanten opvallen. En ik kan van tevoren niet voorspellen of het kop of munt wordt. Alsof ik mezelf toch minder goed ken dan ik dacht. Gisteren kwam ik een jonge moeder tegen met twee kleine kinderen. Ze waren onderweg naar school. Ik keek haar aan en zei: ‘Het mag weer!’ Er verscheen een brede lach op haar gezicht. ‘Ik ben zo blij,’ antwoordde ze. Misschien ben ik haar de dag daarvóór voorbij gelopen. Weg kijkend. Ik in mijn wereld. Zij in de hare. Het zijn verwarrende tijden. Maar het is de kunst om die verwarring niet om te laten slaan in angst.
Soms ben ik bang. Als tegengif breng ik me dan dit soort ontmoetingen te binnen. Het zijn heilige momenten. Je kunt ze niet plaatsen. Ze gebeuren gewoon. Ze horen bij deze verwarrende tijden.
Nog zo’n heilig moment. Gisteren heb ik in de aula van Selwerderhof mijn eerste optreden gehad als solist. Niet tussen de minsten. Want de bijeenkomst begon met Sarah Brightman en Andrea Bocelli (‘Time to say goodbye’) en eindigde met Frans Bauer (‘Zonder vaarwel’). Kinderen, klein- en achterkleinkinderen namen afscheid van ‘Moeke’. Als eerbetoon aan ‘Moeke’ moest de kerk er ook zijn. Begeleid door het orgel heb ik met een hand op de kist ‘Veilig in Jezus’ armen gezongen’ Dat had ik niet van tevoren bedacht. Het gebeurde gewoon. En het paste. Zoiets hoort ook bij verwarrende tijden. Ik kende ‘Moeke’ uit het Blauwbörgje. In de kerkdiensten daar zongen we wel vaker dit lied. Ik spreek in de verleden tijd. Niet allen omdat ‘Moeke’ er niet meer is, maar ook omdat de diensten in Blauwbörgje al maandenlang niet doorgaan. Ik zong het voor ‘Moeke’, voor haar kroost, maar ook voor de bewoners van Blauwbörgje in hun quarantaine. Het lied kwam er goed uit. Ik zong het blijkbaar ook voor mezelf. En als ik dit zo lees, denk ik: ‘Het past prima bij Frans Bauer’. Dat is het mooie van verwarrende tijden. Ze leggen de gekste verbindingen.
Goede God, ‘Veilig in Jezus’ armen’ zonder anderhalve meter tussen hem en mij. U kijkt niet weg bij wat niet hoort of niet is om aan te zien. De wonden van alle mensen staan in u gegrift. U bent met ons besmet. U bent veiligheid van een andere orde. Bevrijd ons van onze angsten. Amen
Evert Jan Veldman
Wij lezen de meeste van jullie dagelijkse levenservaringen.
Erg mooi en troostvol in deze vreemde tijd.
’s Zondags maken wij meestal online de kerkdiensten mee. Alleen luisteren.
Eigenlijk moeten we wat vaker een reactie geven, wat we ervan vinden. Maar
dat komt er maar niet van. Vandaag nu toch maar even. Het verhaal van vandaag
(10 juni) is mij uit het hart gegrepen. Zoals jij, Evert Jan, dat beschrijft, is zo
levensecht en hoopvol voor de toekomst. Daar moet een gelovig mens toch iets
aan hebben. Heel erg bedankt, man! Ga zo door!!
Wij zijn gelukkig Coronavrij en kunnen alles nog redelijk doe wat we willen.
Dat is ook iets om dankbaar voor te zijn.
Hopelijk komt er geleidelijk meer licht aan de horizon en kunnen we de kerkdiensten
weer bezoeken.
Hartelijke groet, ook van Petra.
Jan E. Emmelkamp