Voor elke dag, zo lang het Coronavirus het leven ontregelt, een hart onder de riem gestoken door Tirtsa Liefting, Matty Metzlar, Tim Smid en Evert Jan Veldman.
4 juni ’20
Een van de dingen die ik me nog goed herinner uit de tijd na de vuurwerkramp in Enschede (13 mei 2000), was het gemak waarmee we elkaar wisten te vinden over de grenzen van heel verschillende organisaties heen. Niet alleen letterlijk waren de muren omver gegaan. Ook figuurlijk. Je kwam bij elkaar over de vloer, alsof je nooit anders had gedaan. Dat was natuurlijk niet zo. Daar kwam ik achter toen het oude normaal het langzamerhand weer over nam. Ik duwde tegen een deur, die altijd vanzelf voor me open ging. Maar die keer dus niet. Het duurde even tot ik door had dat er naast de deur een rood lampje brandde. Ik moest wachten tot ik binnen gelaten werd.
Van de tijd vóór het rode lampje herinner ik me de boeiende gesprekken, het leren verstaan van elkaars taal – bewoners, ambtenaren, leerkrachten, kunstenaars, opbouwwerkers, zorgverleners, bouwkundigen, vrijwilligers van zelforganisaties. Dat ging met vallen en opstaan. Maar we namen de tijd omdat we allemaal het zelfde verlangen deelden: de ramp te boven komen.
In deze fase van de pandemie verlangen veel mensen terug naar het oude normaal van vóór de crisis. Alles beter dan het nieuwe, van afstand houden en van kijken naar schermpjes om elkaar te kunnen zien. Ik vind het een feestje om weer in 3D de vreugde af te kunnen lezen van de gezichten van de mensen op de terrasjes, ook al is het bij lange na nog niet het oude normaal. Met een zelfde vreugde zat ik deze week met een maat aan de straat, achter een kop koffie. Ik keek naar fietsers en passanten en had het vreemde gevoel dat ik meer met hen gemeen had dan voordien. We zitten in het zelfde schuitje. Het zou wel eens kunnen dat het overslaan van de antiracisme demonstraties, vanuit de Verenigde Staten naar Europa, met het zelfde gevoel te maken heeft: dat we in het zelfde schuitje zitten, vlak naast elkaar, en dat we er niet uit kunnen omdat er maar één schuitje bestaat. Dat wisten we natuurlijk al lang. Maar het is net alsof het tijdens deze pandemie werkelijk tot ons doordringt.
Nu de horeca met kunst en vliegwerk de terrassen weer heeft geopend, hoop ik dat wij als kerk snel zullen volgen. Het overdekte terras van de Nieuwe Kerk biedt volop ruimte om in groepjes van twee of drie samen te zitten op een doordeweekse dag. En bij mooi weer buiten. Tegen de ander kunnen zeggen dat je dit zo gemist hebt. Samen de dingen bespreken die je ten diepste bewegen. Lachen en een traan wegpinken. En je even niet storen aan de anderhalve meter afstand, die je bewaart. Laat er in die kleinste kring, van twee of drie of voor mijn part vier, ruimte zijn om aan te schuiven voor wie dan ook. We zitten immers allemaal in het zelfde schuitje? Als we dat nou eens tot het nieuwe normaal weten te maken, wie weet leren we dan met een gerust hart afscheid te nemen van het oude.
Wat een goed plan!