Zomerdagje is de opvolger van Alledag. Miniatuurtjes om de lezer een hart onder de riem te steken in Corona tijd. Nu twee keer in de week: op dinsdag en op vrijdag.
28 juli 2020
Al een tijdje schrijven Evert Jan en ik (en later ook Tim en Matty) Alledagjes, of inmiddels Zomerdagjes. Een hart onder de riem, een stukje troost of bemoediging, vaak net zo goed voor mijzelf. Want ook ik merk dat ik de huidige beperkingen en de onzekerheid die het virus met zich mee brengt soms maar moeilijk een plek kan geven. Volgens mij ben ik niet de enige wanneer ik soms verlang naar stukjes zekerheid of hoopvolle berichten. Of wanneer ik in confrontatie met het ‘nieuwe normaal’ soms weemoedig terug denk aan hoe het was. En tegelijk, wat is dan die zekerheid of het oude normaal waar we het over hebben? Was dat wel zo goed als ik het me herinner?
Vanochtend las ik een gedeelte uit het boekje ‘Transforming society’, geschreven door de Filipijnse schrijfster Melba Padilla Maggay. Daarin schrijft zij:
“De schrift gaat te keer tegen een uiterlijke kalmte verkregen ten koste van meer fundamentele waarden zoals waarheid en recht. Het eist dat het pijnlijke punt, de bron van conflict, behandelt wordt, opdat onze wonden grondig, doch pijnlijk, genezen kunnen worden. Confrontatie, niet het toedekken of wegmoffelen van dingen, is de norm. (…) Orde is geen waarde in zichzelf. Het is alleen belangrijk in relatie tot andere waarden”.
Dat riep de vraag op of ik wel diep genoeg ga in mijn verlangen naar rust, zekerheid of ‘het normale leven’. Sterker nog, misschien staat dat verlangen naar ‘het oude normaal’ fundamentele waarden zoals waarheid en recht, de volheid van leven voor ieder mens, zelfs wel in de weg.
We zien overal om ons heen hoe de crisis juist de zwakken en armen het meeste treft, maar was het ook al niet ten koste van hen dat ons ‘oude normaal’ mogelijk was? Dat stukje vlees op de BBQ, dat weekendje met het vliegtuig naar Barcelona, de goedkope kleding die we online aanschaffen, het komt met een prijs. Wereldwijd werken er miljoenen ‘moderne slaven’ tegen een hongerloontje voor onze economie.
Wanneer de huidige crisis en impact ons aan het hart gaat dan roept dat dus dieper een vraag op, omdat ze vooral scherper laat zien hoe de verhoudingen liggen. Vraagt deze tijd, naast een boodschap van troost en hoop, dus misschien ook om een boodschap van verootmoediging en inkeer, van waarschuwing of confrontatie?[1] Zo’n grondige en daarmee ook pijnlijke confrontatie, opdat genezing en verandering mogelijk worden?
Misschien niet het hart onder de riem waar u vandaag op hoopte, maar wel iets waar we onze ogen niet voor kunnen sluiten. Het goede nieuws, de hoop die in het evangelie klinkt, is namelijk niet voor een selecte groep, maar voor iedere mens en de gehele schepping.
In de prachtige woorden van Melba Padilla Maggay:
“Het is deze dagelijkse uitoefening van hoop wat de meeste van onze gaande houdt, de monster op afstand houdt terwijl we nederig en krachtig betrokken zijn in het vuur van het koninkrijk en de eigenzinnige genade die schijnt in het hart van het bestaan”.
[1] Een vraag die onder meer wordt opgeworpen in het stuk ‘moeten we het hier niet dringend met elkaar over hebben?’ uitgebracht door IZB areopagus.
