26 juni ’20
Gisterochtend was ik de Nieuwe Kerk aan het werk en ik moet zeggen een veel betere werkplek kon ik me gisteren niet voorstellen. Vanwege de prachtige muziek van piano en cello op de achtergrond, het kopje koffie wat me persoonlijk werd gebracht, maar gisteren zeker ook vanwege de koelte die de Nieuwe Kerk bood.
Toen ik echter rond een uur of half twee de kerk weer uit stapte was juist de zon en de warmte die me omviel weer een welkome en aangename verassing. Het bracht me terug naar Maleisië. Daar verliet ik regelmatig even bewust de koelte (of kou) van de airconditioning in de bibliotheek, om buiten de zon om mijn gezicht te laten schijnen en die te verwarmen. Een keuze die maakte dat ik door veel van Maleisische studiegenoten maar vreemd werd aangekeken.
De zon die het gezicht verwarmd. Het deed me denken aan de Aäronitische zegen, de zegen van God, die zo regelmatig aan het eind van de dienst klink:
“De Here zegene u en Hij behoede u, de Here doe zijn aangezicht over u lichten en zij u genadig, de Here verheffe zijn aangezicht over u en geve u vrede.”
“Mijn aangezicht licht over jullie!” Gods blik van liefde, licht en leven. Als de zon mijn gezicht al zo kan verwarmen, dan zeker deze blik. En misschien wordt juist in de zon ook wel iets zichtbaar van Gods blik, van God die ons aankijkt. In de zon die iedere dag weer opkomt – die ons leven verlicht, ons lichaam verwarmt en de aarde voedt – ontmoeten we Gods trouw, zijn niet aflatende liefde en zorg. “Het zij u genadig.”
Laat ik afsluiten met die prachtige Ierse zegenbede:
“May the road rise to meet you.
May the wind always be at your back.
May the sun shine warm upon your face,
and rain fall soft upon your fields.
And until we meet again,
may God hold you in the palm of His hand.”
Mooi verhaal en herkenbaar.