28 augustus 2020
In Italië liep ik twee weken terug zomaar tegen bovenstaand beeld aan. Als er iets is waar ik in een land als Italië van geniet dan is het dit wel. De meeste steden en dorpjes zijn überhaupt al ware opluchtmusea die je bij iedere bocht die je omslaat weer verassen. Maar in het bijzonder de aanwezigheid van de talloze kruizen, kerken en kapellen, zetten een protestantse noordeling als ik telkens weer even stil in verwondering.
Beelden hebben in de protestantse kerk lang af gedaan en het kruisbeeld is in deze tijd veelal onbegrepen, afgedankt of verwijderd uit onze omgeving. En toch… kunnen we er wel zonder? Misschien laat juist deze tijd wel zien dat woorden alleen het niet zijn. De mogelijkheid om mee te kunnen luisteren via de kerkomroep is een zegen, maar de ervaring van het samen aanwezig zijn in de kerk en het zien branden van de kaars of het brood dat gebroken wordt, kan het niet vervangen.
Gek is dat niet want in geloof doen al onze zintuigen, ja doet heel ons leven mee. Mij helpt het dan soms ook om die zintuigen af en toe bewust te prikkelen. Is het niet in de kerk, dan wel buiten – de geur opsnuivend van een regenbui na een warme dag – of thuis door zelf een kaars aan te steken of op zoek te gaan naar beelden of muziek.
In de foto hiernaast kwam het even samen: de zon die na de regen de vallei warm verlicht en te midden daarvan het kruis. Scherp contrasterend en tegelijk onlosmakelijk verbonden.
Het herinnerde mij aan de Christus hymne uit Filippenzen 2:
“Denk over uzelf zoals Christus Jezus over zichzelf dacht. Hij had dezelfde status als God, maar dacht niet zoveel aan zichzelf dat hij hoe dan ook aan de voordelen van die status moest vasthouden. Helemaal niet. Toen de tijd aanbrak, zette hij de privileges van de godheid opzij aan naam hij de status van een slaaf aan, hij werd mens! Nadat hij mens geworden was, bleef hij mens. Het was een ongelooflijk nederig proces. Hij claimde geen speciale privileges. In plaats daarvan leefde hij een onzelfzuchtig, gehoorzaam leven en stierf toen een onzelfzuchtige, gehoorzame dood – en daarbij de ergste soort dood: een kruisiging. Vanwege die gehoorzaamheid, verhief God hem hoog een eerde hem ver boven wie of wat dan ook, zodat alle geschapen wezens in de hemel en op aarde – zelfs degenen die lang geleden dood en begraven waren – zich in aanbidding zullen buigen voor deze Jezus Christus en in aanbidding uitroepen dat hij de Meester van alles is, tot de glorieuze eer van God de Vader”. – Naar ‘The Message’
