19 januari 2020
Het voordeel van thuiswerken is dat het de mogelijkheid geeft om zo nu en dan te werken met op de achtergrond prachtige muziek. Dit gaf me in de afgelopen maanden de kans om nieuwe dingen te ontdekken.
Nu moet ik hier wel direct de kanttekening bij plaatsen dat ik niet zo muzikaal ben. Waar Marten in de auto onderweg naar Groningen regelmatig voor inhoudelijk commentaar bij Radio4 zorgt, blijft mijn bijdrage toch vaak steken bij ‘Ja, mooi’.
En toch, of we nu muzikaal zijn of niet, volgens mij dragen we allemaal muziek met ons mee. Liederen die ons erdoor heen helpen wanneer we het even niet meer zien of een nummer wat we graag opzetten wanneer er iets te vieren is. Maar zoals bepaalde situaties vragen om bepaalde muziek, zo roept muziek zelf ook iets op.
Sommige liederen in het liedboek zijn in staat woorden te geven aan iets of een gevoel waar ik zelf nog geen woorden voor gevonden had. Wanneer ik een psalm hoor (het liefst uit volle borst en op hele noten) ben ik opeens weer dat kleine meisje in de kerk die vol verwondering kijkt naar het orgel waarop staat ‘alles wat ademt looft de HEERE’. En in Maleisië, in een kerk op de bovenste etage van een shopping mall, stond ik niet zelden diepgeraakt met mijn handen in de lucht mee te zingen.
Muziek in al haar vormen en maten is in staat ons geloof te verdiepen, te verrijken en versterken. Maar… meer dan dat kan ze ook een krachtige rol spelen in onze verhouding tot God, elkaar én tot de wereld, het is niet alleen persoonlijk en individueel. Dat laatste ontdekte ik opnieuw in de muziek van de groep ‘The Porter’s Gate’, wiens albums ‘Justice Songs’ en ‘Lament Songs’ ik in deze coronatijd grijs draai.
In een jaar wat ons opnieuw confronteert met de manieren waarop onrecht onze cultuur en wereld blijft doordringen en waarin veel van ons te maken kregen met verlies, onzekerheid en vragen, kunnen deze (en andere) liederen helpen om bij God te komen, met de gebrokenheid van het leven en ons verlangen naar vrede en recht. De kracht die daarin schuilt wordt indringend verwoord door de Congolese theoloog Emmanuel Katongole: “The public practice of lament is at once a way of naming what is going on, a way of standing and engaging God in the midst of ruins. In other words, it is a way of hoping in the shattered ruins of life”.
Omdat inspiratie dus niet alleen komt via woord, maar ook via muziek wil ik jullie de volgende twee nummers niet onthouden.
Uit het album Justice songs: ‘We will make no peace with oppression’
En uit het album Lament songs: ‘Wake up Jesus’
ds. Tirtsa Liefting
Winterdagje is de opvolger van Herfstdagje. Miniatuurtjes om de lezer een hart onder de riem te steken in Corona tijd. Twee keer in de week: op dinsdag en op vrijdag. Naast de inmiddels vertrouwde schrijvers: Tirtsa Liefting, Matty Metzlar, Tim Smid en Evert Jan Veldman, zijn vier gastcolumnisten gevraagd: Alexandra Matz, Erwin Landman, Marieke Laauwen en Arjen Zijderveld.
