16 februari 2021
Wat heb ik genoten van de afgelopen dagen, met eerst de sneeuw en toen het ijs. En… die zon! Die zorgde voor prachtige plaatjes in de sneeuw en op het ijs, en die warm naar binnen scheen door mijn grote ramen. De zon laat me anders kijken, brengt energie met zich mee en doet beseffen hoe erg ik haar had gemist.
Op dat soort momenten voel ik wel wat C.S. Lewis bedoeld wanneer hij zegt: “Ik geloof in het christelijke verhaal zoals ik geloof dat de zon is opgegaan: niet alleen omdat ik de zon zie, maar omdat ik daardoor al het andere zie”.
Met de zon komt buiten naar binnen en wordt ik naar buiten getrokken. Wat heb ik dat nodig in deze tijd waarin zoveel zich binnenshuis afspeelt en sociale cirkels steeds kleiner lijken te worden. Wat dat betreft was afgelopen weekend even een verademing.
Maar zoals die zon buiten naar binnen brengt en mij naar buiten trekt, zo heb ik dat ook voortdurend nodig in mijn geloof en in het leven van alle dag. Geldt dat niet voor veel van ons? Voor je we het weten verliezen we onszelf in onze eigen bubbel van mensen die hetzelfde denken, blijft onze cirkel beperkt tot mensen van dezelfde achtergrond, leeftijd etc. Buiten blijft dan ver weg en begint zelfs misschien wat spannend te voelen.
Toch zijn het juist die momenten waarop buiten naar binnen komt en vice versa die uitdagen, prikkelen of verademing brengen. Verschillende meningen houden ons kritisch, het geloof van een ander kan bemoedigen, verhalen uit andere contexten helpen ons relativeren of betekenis vinden en nieuwe, spontane ontmoetingen openen onze blik.
Geef mij, net als de zon, daar maar veel meer van! 😊
ds. Tirtsa Liefting
Winterdagje is de opvolger van Herfstdagje. Miniatuurtjes om de lezer een hart onder de riem te steken in Corona tijd. Twee keer in de week: op dinsdag en op vrijdag. Naast de inmiddels vertrouwde schrijvers: Tirtsa Liefting, Matty Metzlar, Tim Smid en Evert Jan Veldman, zijn vier gastcolumnisten gevraagd: Alexandra Matz, Erwin Landman, Marieke Laauwen en Arjen Zijderveld.
