9 oktober 2020
Gisteren lazen we met de rondom-30 kring uit Prediker. Dat bekende Bijbelboek wat ervan spreekt dat alles lucht en leegte is, alles is leegte. En een schrijver die ons vertelt dat er voor alles een tijd is “een tijd om te huilen en een tijd om te lachen, een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen … een tijd om te scheuren en een tijd om te herstellen, een tijd om te zwijgen en een tijd om te spreken“.
Een interessant boek, en toch op een bepaalde manier raakt het misschien ook aan de huidige ervaring. De vreemde tijd waar we ons op dit moment in bevinden en de hoop dat die tijd ook weer voorbij zal gaan en ruimte zal maken voor een andere tijd.
Normaal zijn deze herfstmaanden, waarin het steeds iets kouder, natter en donkerder wordt, het moment waarop ik ervan geniet om mij lekker thuis terug te trekken. Kaarsjes aan, een goed boek en een kom dampende pompoensoep. Het is een tijd waarin ik het vaak helemaal niet zo erg vindt om wat meer op mijzelf te zijn, als een tijd van reflectie voor alle druk feestmaanden er weer aan komen.
Maar in deze maanden merk ik dat dat soms anders. Misschien omdat we in de afgelopen maanden meer dan genoeg tijd alleen hebben gehad of omdat het voelt dat er nog zoveel is blijven liggen en nog steeds zoveel onzeker is. Ik merk dat ik het lastig vindt dat besef dat de komende maanden veel dingen waarschijnlijk nog steeds anders zullen zijn of onzeker zullen blijven.
Maar in die ervaring van onzekerheid, waarin we niet weten hoe lang deze tijd duurt en tegelijk hopen op een andere tijd, helpt Prediker me om er oké mee te zijn wanneer dat niet altijd goed voelt. Prediker probeert het niet aan de kant te schuiven of snel op te lossen, maar hij concludeert dat die tijden er zijn. En misschien juist in die conclusie vind ik de rust om niet overal direct een positieve draai aan te willen geven, maar om soms ook gewoon te balen.
En tegelijk daagt Prediker me ook uit. Het daagt me uit om ook van de eigenheid van een bepaalde tijd te waarderen of zelfs van te genieten. Om me er op een bepaalde manier aan over te geven en misschien juist daarin te ontdekken dat ook in deze tijd schoonheid of verassingen verborgen liggen.
—————–
Herfstdagje is de opvolger van Zomerdagje. Miniatuurtjes om de lezer een hart onder de riem te steken in Corona tijd. Twee keer in de week: op dinsdag en op vrijdag. Naast de inmiddels vertrouwde schrijvers: Tirtsa Liefting, Matty Metzlar, Tim Smid en Evert Jan Veldman, zijn vier gastcolumnisten gevraagd: Alexandra Matz, Erwin Landman, Marieke Laauwen en Arjen Zijderveld.
