Voor elke dag, zo lang het Coronavirus het leven ontregelt, een hart onder de riem gestoken door Tirtsa Liefting, Matty Metzlar, Tim Smid en Evert Jan Veldman.
18 juni 2020
Azar Nafisi, auteur van de roman Alles wat ik verwegen heb schrijft: “De bijvoeglijke naamwoorden die we aan onze omstandigheden toekennen – ‘tragisch’, ‘ironisch’, ‘grappig’ – presenteren zich altijd pas achteraf aan ons, als we afstand hebben kunnen nemen.”
Ik ben benieuwd hoe dat voor deze tijd zal zijn, zullen we deze periode beschrijven als ‘tragisch’ of ‘onzeker’, ‘verwarrend’ of misschien juist ‘verhelderend’? Kijken we straks terug op een intense periode of juist een tijd van bezinning? En zal de volle ernst pas achteraf tot ons doordringen of zullen we het dan juist meer kunnen relativeren? Je kunt hier allerlei algemene dingen over gaan zeggen, maar ik denk dat het per persoon enorm zal verschillen.
Neem die vraag naar de mogelijkheid om te kunnen relativeren. Misschien proberen we nu al allerlei dingen te bedenken die ons helpen relativeren; we proberen de situatie in perspectief te plaatsen, bedenken dat het altijd erger kan of proberen ons te focussen op dat wat goed gaat. En toch… die wetenschap verandert vaak niet zomaar onze ervaring op het moment zelf; ze doet de verwarring, het verdriet of de eenzaamheid die we kunnen ervaren niet teniet. Die ervaring is zo reëel als wat.
En misschien is dat wel bij uitstek iets waar we in deze tijd bij bepaald worden. Voor mij was en is dat deze maanden in ieder geval een leerproces; een leerproces om teleurstellingen of worstelingen te accepteren, ze de ruimte te geven en toe te laten zonder direct te gaan relativeren. Ja, leren accepteren dat ik thuiswerkend regelmatig minder productief ben dan ik zou willen, dat er minder ruimte is voor die dingen waar ik juist de meeste energie van krijg en dat ontspanning en spanning soms dicht bij elkaar liggen.
Relativeren en het positieve zoeken het is belangrijk, maar het levert weinig op wanneer we niet eerst eerlijk en open naar onszelf zijn over wat we ervaren en hoe we ons voelen. Pas als we daar plek aan geven en ons bewust zijn geworden van wat we voelen en waarom, kunnen we recht doen aan de teleurstelling of het verdriet. Dan ontstaat er ruimte om afstand te nemen en terug te kijken.
Levende God, zie naar ons om. Omarm ons met uw troost en kracht wanneer we geconfronteerd worden met teleurstellingen en verdriet of worstelen met spanning en onzekerheid. Help ons hierin naast elkaar te staan en elkaar de ruimte te geven, zonder al te gemakkelijk met antwoorden of relativeringen te komen. Heer, ontferm U.
Mooi gebed.