Voor elke dag, zo lang het Coronavirus het leven ontregelt, een hart onder de riem gestoken door Tirtsa Liefting, Matty Metzlar, Tim Smid en Evert Jan Veldman.
26 mei ’20
Afgelopen donderdag werd ik mij weer eens prachtig bewust van hoe cultuurverschillen kunnen werken. Met Hemelvaart was ik uitgenodigd door een bevriend Indiaas stel voor de lunch. Toen ik rond kwart over een met een bakje home made scones voor de deur stond, werd binnen net de kip gesneden voor de Butter chicken. Terwijl ze bezig waren met koken en één van hen vertrok voor de boodschappen, kreeg ik een heerlijk glaasje wijn ingeschonken. En zo zittend op de bank met mijn glaasje wijn, af en toe wat heen en weer pratend, genietend van de zon op het balkon en tenslotte nog een les hoe je een echte Kheer (Indiaas dessert) maakt, was het binnen no time al half 4: tijd voor onze ‘lunch’ met Butter chicken en Paratha.
Een lesje ontspanning voor mij. Want als Nederlanders gaan we er over het algemeen van uit dat alles klaar en aan de kant moet zijn voor we gasten over de vloer krijgen, om vervolgens te kunnen gaan zitten met ‘volle aandacht’ voor het gesprek met de ander. Dat heeft z’n mooi kanten, maar het is daarom niet verwonderlijk dat we onze afspraken graag plannen voor een bepaald moment in een bepaalde tijd. En daarmee kunnen we er soms ook zomaar een bepaalde druk opleggen of het limiteren.
Met die Nederlandse mindset, wist ik er dus ook niet zo goed raad mee toen een familie op het college waar ik studeerde in India, tegen mij zei: ‘je moet echt een keertje bij ons langskomen, van harte welkom…’. De uitnodiging was te open en ik ging ervan uit dat ik moest wachten op een specifiekere uitnodiging. Tot ze een paar dagen later verbaasd naar me toe kwamen en zeiden: ‘je bent nog niet langs geweest?!’ In de maanden daarna heb ik veel tijd bij hun doorgebracht, soms pratend, samen genietend van een maaltijd, maar regelmatig ook gewoon stil op de bank met mijn eigen boek of telefoon. Rustig en ontspannen, maar in aanwezigheid van gezelschap. Dat kon, omdat er niet telkens de druk was dat er iets moest gebeuren, dat zij me moesten vermaken of dat we het gesprek gaande moesten houden.
En dat deed me denken aan ons houding en relatie tot God, misschien geldt daar soms ook wel hetzelfde. Ook dan kunnen we soms allerlei verwachtingen en druk koppelen aan dat ene moment op de dag of in de week dat we hem zoeken of met ons geloof bezig zijn. Maar misschien klinkt ook daar wel de uitnodiging dat we altijd bij God welkom zijn, dat we bij hem mogen zijn en in zijn aanwezigheid mogen vertoeven, maar zonder dat we dat altijd noodzakelijkerwijs heel intens of duidelijk hoeven te zien of ervaren. Omdat het niet alleen gaat om de ervaring van God, maar veel meer om het zijn met God, in het alledaagse, in de stilte en in dat wat we doen.
God, schenk ons de rust en vrede om met U en met de ander te zijn. Zonder de druk van allerlei verplichtingen of verwachtingen, maar in ontspannenheid en gastvrijheid.
