Voor elke dag, zo lang het Coronavirus het leven ontregelt, een hart onder de riem gestoken door ds. Tirtsa Liefting en ds. Evert Jan Veldman.
29 april ’20
Ik ben niet zo’n schrijver… Ik hou van het verzamelen van ideeën en inspiratie, van het leggen van verbanden, van het doordenken daarover en van het zoeken naar verbinding tussen de tekst en nu. Maar zodra al die gedachten op papier moeten komen, is het altijd nog wel een was die opgevouwen moet worden of loop ik toch nog eventjes naar de keuken voor een nieuw bakje koffie. Woorden geven aan je gedachten is niet altijd makkelijk.
En zo zat ik gisteravond ook weer op deze Alledag te worstelen, totdat ik ’s avonds een stukje las uit het boek ‘een jaar met Henri Nouwen’. En daar stond voor die dag:
“Schrijven is niet gewoon maar ideetjes neerpennen. Vaak zeggen we: ‘Ik weet niet wat ik moet schrijven. Mijn gedachten zijn niet de moeite waard.’ Een goed resultaat komt evenwel pas tevoorschijn tijdens het schrijven zelf. Als je voor een blad papier gaat zitten en begint te verwoorden wat er leeft in je hoofd en in je hart, dan brengt dat je vanzelf op nieuwe gedachten. Je komt binnen bij jezelf en ontdekt ruimtes waarvan je het bestaan niet vermoedde. De leukste kant van het schrijven is dat je diepe bronnen en verborgen schatten ontdekt die de moeite waard zijn, voor jezelf en voor anderen”.
Toeval of niet? 😉
Maar is het eigenlijk niet vaak zo dat we vooraf denken dat we iets niet kunnen, maar achteraf concluderen dat het ons toch gewoon is gelukt. Ik merk dat juist ook in deze tijd. Als je me een jaar geleden had verteld dat iedereen op Koningsdag binnen zou blijven om zich aan de regels te houden, had ik me dat niet voor kunnen stellen. En misschien kon jij je met geen mogelijkheid voorstellen dat je in staat zou zijn om vanuit huis te werken én je kinderen les te geven, en doe je dit nu toch al een paar weken. We zijn vaak tot meer in staat dan we denken, en wanneer we het gaan proberen worden we soms zomaar verrast door de creativiteit, de kracht of de positiviteit die dan naar boven komen.
En toch.. soms blijft het ook gewoon worstelen, in het schrijven en in het leven. Dan is er niet veel romantisch aan te ontdekken en hopen we vooral dat het snel weer voorbij is. God, juist op die momenten bidden wij: ‘geef ons kracht en vervul ons met uw Geest’. Amen.
We zijn blij met jullie ‘alledagjes’….heel veel herkenbaarheid en het geeft elke dag weer moed om vol te houden!
Dank aan beide predikanten die iedere dag maar weer hun hersens ‘kraken’ om voor ons bruikbare stukjes te schrijven!
Een mooi stukje. Ik ben het schrijven gaan leren toen ik in psychotherapie ging. “Schrijf maar op wat je voelt”. Wat een drama. Soms kwam er één woord, soms een paar meer. Na weken resulteerde het in een stortvloed aan woorden, nette en minder nette. Later heeft het me altijd weer geholpen om dicht bij mezelf te komen of te blijven, om lucht te geven aan wat diep binnenin mij was/is. Schrijven gaat me nu makkelijker af dan erover te praten. Misschien omdat de schaamte van je denken en beleven alleen maar door God worden gezien …. en bij hem zijn de woorden veilig.
Overigens ben ik blij met jullie dagelijkse ‘verhaaltjes’.
Het citaat van Henri Nouwen is mij uit het hart gegrepen. Wie weet kan dit een stimulans zijn om in deze tijd een brief aan iemand te schrijven. Zelf schrijf ik sinds jaar en dag nog altijd brieven. Wanneer ik dit aan iemand vertel, krijg ik altijd vrolijk-verbaasde reacties: “Schrijf jij nog brieven??” Daar heb ik me nooit iets van aangetrokken. Dus mensen, koop eens leuk postpapier en schrijf een gezellige, lange brief, plak er plaatjes, gedichtjes, enz. bij en ik verzeker u: de ontvanger zal blij verrast zijn een brief op de deurmat te vinden en een diepe vreugde voelen bij het lezen ervan.