Het regent flink. Bij de hoofdingang van de kerk hang ik de verwijzing op naar de volgende deur voor wie de tentoonstelling kerken en slavernij wil bezichtigen. Het is spoorzoeken, want het is al een kunst om tussen de stellingen en het bouwmateriaal de voordeur van de Nieuwe Kerk te vinden. Iemand wandelt langs de kerk. We groeten elkaar. Zij in haar jas weg gedoken, ik in de mijne. ‘Weertje he?’ ‘Ach jongen’ antwoordt ze. Het mededogen dat doorklinkt in de stem, doet me goed. Zo voel ik me inderdaad. Waar ben ik mee bezig?
Vandaag is het Sint Martinus. Vanavond is in de Martinikerk het mooie programma over kerken en slavernij. Maar wie zit erop te wachten? Met nog een oorlog erbij is het leven al zwaar genoeg. Ik zit erop te wachten. Niet om te roeren in de prut van het verleden. Wel om te delen hoe het doorwerkt in het heden. Ik weet nog hoe mij als kind verteld werd over ‘de vloek van Cham’ die op zwarte mensen zou rusten. Toen al voelde ik aan dat het niet kon kloppen. Maar het werkte wel door in een huiver voor wie mij vreemd zijn. Het enige wat echt helpt tegen racisme is vriendschap waarin je durft te zeggen waarvoor je je schaamt. En jij durft te luisteren naar de pijn die met racisme wordt aangericht. Op zulke momenten wordt dat wat je van elkaar scheidt, dat wat je verbindt.
In Groningen willen we het waagstuk aangaan om als geloofsgemeenschappen in de diaspora en de ‘gevestigde’ geloofsgemeenschappen, dit soort gesprekken te voeren met de gewonde Christus als onze heiland (heelmaker). Vanavond staat in het teken van dat nog maar net begonnen proces, dat vraagt om durf en lange adem.
Vanavond is het droog. Mocht je even wat anders willen dan wat je gewend bent te doen op zaterdagavond, je bent van harte welkom. Voor vanavond geldt werkelijk: hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Aan kwaliteit geen gebrek.
Sint Martinus: Heilzame verwerking van het slavernijverleden – Vanavond in de Martinikerk
