Troost

In het Stilteportaal van de Nieuwe Kerk staan bloemen. Op een grote foto kijkt een jonge vrouw je aan vanaf het strand. Eenentwintig jaar jong. Het leven spat er van af. Alleen, ze leeft niet meer. En dat is niet te bevatten. Een bloedvergiftiging betekende haar einde.

Vorige week werd ik gebeld door een vriendin van haar. Op zoek naar een plek voor de vriendenkring om haar te kunnen herdenken. Een van hen kende het Stilteportaal. Ze sprak alsof ze het zelf nog niet kon geloven. We spraken die middag af in de Nieuwe Kerk.

Dertig jonge mensen kwamen in kleine groepjes binnen. Ze omhelsden elkaar. Ze deelden hun verdriet. Het ongeloof was van gezichten af te lezen. ‘Dit is een plek voor mensen die niet weten waar ze het zoeken moeten’ zei ik. Ik maakte thee en zette de pot op tafel, die Annie zo trouw vult met chocola. Een van de jonge mensen kroop achter de vleugel en begon te spelen. Anderen kwamen eromheen staan. Er werden kussens uit de banken gehaald. Ze gingen op de grond zitten zoals de kinderen dat elke zondag doen bij het verhaal van Mirjam en Micha.

Enkelen richtten met Joop erbij het Stilteportaal in. Zo was er een plek waar ze, ieder voor zich, deze dagen, op elk moment van de dag, naar toe zouden kunnen gaan om hun vriendin te gedenken en om aan de verbijstering voorbij te komen. De vrijwilligergroep van het Stilteportaal werd op de hoogte gebracht.

Na ruim een uur vertrokken de jonge mensen weer. Er was iets veranderd. Alsof het verdriet een andere vorm had aangenomen. En er was dankbaarheid. Voor de plek, voor de tijd, voor de geboden ruimte, voor de thee en voor de chocola.

Hoe mooi is het om een plek te hebben als de Nieuwe Kerk die je ontslaat van grote antwoorden. Waar het volstaat om de deur open te doen en thee te zetten.