Juni was voor mij een maand van ontspannen werken onder de radar en van vroege wandelingen met Saint Oran, mijn Welsh, over het brede strand van Schiermonnikoog. Ik ben precies op tijd thuis voor mijn tweede vaccinatie. Toch wel een momentje. Om het te vieren fiets ik even langs de Nieuwe Kerk. Schiermonnikoog is mij dierbaar, maar die Nieuwe Kerk.. Mens, mens, wat ben je mooi! Het is prachtig weer. En wat is het groen.
Ik kijk naar de plek waar op een van de voetbalavonden in juni een spontaan volksfeest ontstond. Dat was toen alles nog oranje kleurde. Studenten hadden een grote tv op een salontafel in het gras gezet om met elkaar naar de wedstrijd te kijken. Maar dat ‘met elkaar’ bleek achteraf ruim te moeten worden genomen. ‘Ik kon ze thuis horen en ik kon nauwelijks de neiging onderdrukken om er naar toe te gaan,’ zei iemand die een paar straten verderop woont.’ Anderen deden niet eens een poging en hadden de fiets al gepakt. Iemand stuurde me een foto. Veel groen, veel oranje, veel vrolijkheid, met de kerk in de rug. ‘De Nieuwe Kerk weet ineens veel mensen te trekken!,’ appte hij. En een ander schreef: ‘Kijk! Zo doe je dat.’
Lang geleden schreef cantor organist Evert Westra (1921 – 2011) een boek over de Nieuwe Kerk, getiteld ‘Een kerk voor Jan Rap en zijn maat’. Wat had ik hem graag die foto laten zien.
Ik zet mijn fiets tegen de kerk, loop naar binnen en ga zitten. Ik denk aan al die mensen op de wereld die de keus niet hebben om zich te laten vaccineren. De gedachte komt spontaan op. Dat doet zo’n kerk met je. Je bent er niet alleen. Ze verbindt je met Jan Rap en zijn maat, van welke kleur dan ook. Hoe meer je het gevoel hebt dat je er echt mag zijn, hoe meer je open staat voor al die anderen die zijn als jij – kwetsbaar en kostbaar. Als de coronacrisis ons iets geleerd heeft, dan is het wel hoe kwetsbaar we zijn en hoezeer we elkaar nodig hebben. Het voelt niet als een last op de schouders. Eerder als een belofte dat het er nog steeds in zit: een feestje dat ons overkomen zal, wereldwijd verbonden. Het begint met iets kleins op de plek waar jij mens bent. Je zet bijv. een tv buiten op een salontafel in het gras. Maar je weet niet half wat het los kan maken.
Laat de Nieuwe Kerk na Corona een plek worden waar op duizend en één manieren delen het antwoord wordt op het eindeloos gehamer op onze autonomie.
Verschijnt in Kop d’r Veur, magazine voor Hortusbuurt en Ebbingekwartier – juli/augustus 20121
EJV2021
