Als groepsleider heb ik een reis gemaakt naar Israël en de Westbank. We waren niet de enigen. Bussen reden af en aan, van en naar de heilige plaatsen. Rijen mensen daalden af van de Olijfberg naar Jeruzalem. In de tuin van Gethsemane, waar angst en eenzaamheid Jezus overvielen voorafgaand aan zijn arrestatie, was het eenrichtingsverkeer. Om te voorkomen dat alles vast zou lopen. In de kerken droegen Chinese pelgrims mondkapjes. Adembenemend was het er. Zo veel mensen bij elkaar.
Ook op de Wallen in Amsterdam is het druk. En voor het Rijksmuseum staan de toeristen in de rij. Zowel in Amsterdam als in Jeruzalem kom je mensen uit alle werelddelen tegen. Alle kleuren van de regenboog. Met de smartphone in de aanslag. Jeruzalem en Amsterdam, je moet er zijn geweest. Maar is er ook verschil?
Bij de Klaagmuur zie ik groepsgenoten staan. Een hand tegen een eeuwen oude steen gelegd, waarop ooit de muren van de tempel rustten. Verzonken in eigen gedachten of gebed. Ieder voor zich. Maar dan net even anders dan de keren dat je je best moet doen om een glimp op te vangen van het zoveelste heilige plekje. Niet jij legt het plekje vast. Maar de plek ontvangt jou. Ja, dat is wel een verschil tussen Jeruzalem en Amsterdam: het verlangen van mensen om thuis te komen. Onuitgesproken deel je dat verlangen met al die mensen van overal, die jou voor de voeten lopen net als jij hen. En dat op zo’n plek die zelf talloze keren onder de voet is gelopen omdat mensen menen zich het heilige toe te moeten eigenen.
Heilige plaatsen wisselen van kleur. Waar ooit de joodse tempel stond, glanst nu de gouden koepel boven de plek waar de profeet Mohammed ten hemel gevaren zou zijn. Heilige plaatsen dragen de wonden van heilige strijd in zich mee. Misschien zijn ze daarom juist toegerust om al die mensen te ontvangen met hun angsten en hun wanen, met hun pijn en hun verlangen om gekend te zijn. De hele wereld komt er over de vloer. Het is alleen nog wachten op het moment dat al die mensen, die elkaar nu nog in de weg lopen en zich blind staren op stenen, elkaar aan zullen kijken en de ontdekking van hun leven gaan doen: jij bent als ik! Waar dat gebeurt, staan mensen op heilige grond. In Jeruzalem of in Mokum.
EJV2019
Een sterke en ontroerende slotkonclusie. Ja, zo eenvoudig is het eigenlijk. Ja, zo eenvoudig zou het moeten zijn.
Wij zijn zeer verrijkt als deelnemers aan deze onvergetelijke reis naar het Heilige Land onder de goede en zorgzame leiding van ds. Veldman.
Blij ben ik met bovenstaande geïnspireerde terugblik op onze reis. Veel dank daarvoor! 😇