Mirjam drukt haar neus tegen het raam. Het is al weer donker.
‘Hé Micha, kom eens!’, roept ze. ‘Wat is dat daar?’ Mirjam wijst naar de zwarte lucht. ‘Wat bedoel je?’, vraagt Micha. ‘Die daar, die! Welke is dat?’ ‘O, je bedoelt de sterren’, zegt Micha. ‘Ja hoe moet ik dat nou weten. Weet je wel hoeveel sterren er zijn?’ Mirjam denkt eens na, zucht diep, en fluistert voorzichtig: ‘Honderd?’ ‘Ik denk wel honderdduizend…’ fluistert Micha terug.
‘Ja, ok, misschien heb je wel gelijk. Maar wat maakt dat uit?
Ik wil weten hoe die ene heet. Zie je? Die daar.’ Micha snapt het niet. ‘Hoe kan ik dat nou weten, welke je bedoelt? Alle sterren zijn toch hetzelfde?’ ‘Nee hoor, daar straalt er een eentje, net wat mooier dan de andere.’ ‘Misschien is het de poolster wel’, bedenkt Micha. ‘Daar heb ik wel eens over gehoord, op school.’ ‘Zou kunnen’, zegt Mirjam. ‘Kijk! Het lijkt wel of hij beweegt!’ ‘Een vallende ster zeker’, zegt Micha. ‘Nee, juist niet! Het lijkt wel alsof hij omhoog gaat!’ Mirjam zou hem wel willen pakken. Ze drukt haar neus nog stijver tegen het raam.
Plotseling tikt er iemand op haar neus aan de andere kant van het raam. Het lijkt iemand van heel ver weg met zijn prachtige kleurige kleren. Hij roept door het raam heen: ‘Hé, heb jij de koning gezien? Wij hebben zijn ster zien opgaan en hebben de ster gevolgd.’ ‘Ik denk dat je vlakbij bent’, roept Mirjam terug. ‘Mooi!’ roept de man terug, ‘want ik heb wierook voor hem meegenomen.’ ‘Nou, ik zou gewoon de ster volgen’. De man gaat de nacht weer in. Achter hem lopen nog meer mensen, allemaal met mooie spullen bij zich.
Dan kijkt Mirjam opzij, en ze ziet Micha ook met zijn neus tegen het raam staan. ‘He Mirjam’ zegt Micha, ‘zag je dat? Volgens mij gaf de ster ons een knipoog.’
Lezing: Matteüs 2: 1 – 12
In de koffer: een stokje wierook
