Het is mooi weer. Mirjam, Micha en Lucas wandelen samen. Het is een heel eind. Verder nog dan bij de avondvierdaagse. Ze gaan iets brengen bij de oma van Mirjam. En haar papa haalt hen vanavond weer op.
Ze zingen liedjes onderweg. Van Dikkertje Dap en van Kortjakje. En ‘Van de vrede blijf je dromen’. Tussendoor vertellen ze elkaar verhaaltjes, die Jezus ook vertelde. ‘Toch mis ik hem,’ zegt Micha, ‘Met Jezus erbij was het nog fijner.’ Mirjam knikt. ‘Maar hij is erbij,’ zegt Lucas, ‘hij gaat met ons mee. Dat heeft hij zelf beloofd.’ Micha kijkt om zich heen. Hij ziet alleen Lucas en Mirjam. Geen Jezus.
Dan haalt een wandelaar ze in. Hij heeft een rugzak op en een stok in de hand. Hij moet nog veel verder. Dan is gezelschap wel even fijn. Hij zingt de liedjes mee en luistert naar de verhalen over Jezus: wat hij allemaal deed en hoe blij mensen van hem werden; hoe hij alles deelde en mensen weer trots maakte op zichzelf. De wandelaar luistert heel goed en wil alles weten. Zijn ogen gaan steeds meer glimmen. Daar worden de verhalen alleen maar mooier van.
Hij ziet een boom. ‘Zullen we even in de schaduw gaan zitten?,’ vraagt hij, ‘Ik heb nog wat in mijn rugzak.’ Dat doen ze. Hij haalt er een beker uit en een pak druivensap. En ook een stokbrood. ‘Zullen we delen?,’ zegt hij. En hij breekt het stokbrood. Mirjam, Micha en Lucas krijgen alle drie een groot stuk. ‘Ik heb maar één beker,’ zegt hij, ‘maar daar kunnen we allemaal wel uit drinken, toch?’
Micha lacht van oor tot oor. ‘En,’ vraagt Lucas, ‘mis je Jezus nu nog steeds?’ Micha schudt van nee. Jezus is er bij. Hij weet het zeker.
Lezing: Lucas 24 vers 13 – 35
In de koffer: een klein stokbroodje / hard broodje
