Lezing: 1 Samuel 16, 1 – 13
Mirjam en Micha leren Jezus schaken. Welke schaakstukken er zijn: zwarte en witte, de pion en de toren, het paard en de loper, de koningin en de koning. Waar die op het bord staan. Hoe je die in het spel mag verzetten. En wat schaakmat is. ‘Als je zeker weet dat je het spel verloren hebt, kun je opgeven. Dan leg je de koning op zijn kant,’ vertelt Micha. Hij doet het voor. Nu kunnen ze beginnen. Micha zet de witte stukken op het bord, Jezus de zwarte. Maar de zwarte koning mist. En zonder koning kun je niet spelen.
Jezus weet wat. Uit zijn rugzak haalt hij een klein beeldje van een jongen met krullen, piemeltje naakt. ‘Dat is mijn koning!,’ zegt Jezus. ‘Hij heet David’. ‘Hij is veel te klein,’ lacht Mirjam. ‘Met zo’n koning ga je zeker verliezen,’ zegt Micha.
‘Doe jij je eerste zet maar, dan vertel ik over David,’ zegt Jezus. ‘Er moet een nieuwe koning komen. Koning Saul doet het niet goed, vindt God. Hij stuurt zijn dienaar Samuël naar Betlehem. Daar woont Jesse. Een van zijn zonen moet de nieuwe koning worden. Maar welke? Daar moet Samuël achter zien te komen. God weet het al. Aan tafel ziet hij een paar mooie grote jonge sterke kerels. Zeven stuks. ‘God heeft het voor het uitkiezen,’ denkt Samuël. Maar dan hoort hij een stem fluisteren: ‘Dezen moet ik niet. Te groot. Jij kijkt te veel naar de buitenkant.’ Samuël vraagt aan Jesse: ‘Zijn ze dit allemaal?’ ‘Nee,’ zegt Jesse, ‘de jongste is in het veld de schapen aan het hoeden.’ ‘Ga hem maar halen,’ zegt Samuël, ‘Ik had het kunnen weten: God is gek op herders. Zo’n koning wil hij. God wil zelf ook herder van mensen zijn.’
‘Dit is ‘m!,’ zegt Jezus, ‘Deze kleine koning tussen al die grote schaakstukken. Even groot als de pionnen.’ En Jezus doet zijn eerste zet. Micha is met zijn hoofd niet bij het spel. Hij moet steeds naar die kleine David kijken.
