Levende stenen

This content has been archived. It may no longer be relevant

De kerk wordt verbouwd. Niemand heeft er opdracht voor gegeven. En wat het gaat worden weten we ook al niet. We hebben geen bouwtekening onder ogen gehad. Dat maakt ons onzeker. Soms ook boos. Zoals je je druk kunt maken over raddraaiers die ergens de boel hebben verbouwd. Het tocht je om de oren. Daar waar je God hebt ervaren en de gemeenschap. Weg is de geborgenheid. Je kijkt door de gaten zo de wereld in. Voor je het weet heb je vreemd volk over de vloer.

‘Waarom moet dat allemaal?,’ vraag je. ‘Het is een rommeltje!,’ zegt iemand. Wie kunnen we ter verantwoording roepen? De kerkenraad? Ja, die is er om het leven van de gemeente in goede banen te leiden. Maar de kerkenraad heeft de opdracht voor de verbouw niet afgegeven. Het is hen ook overkomen. Alsof de verandering in de lucht hangt. Het waait je om de oren, als op een eiland waar je nergens beschutting vindt tegen de wind. Het rukt aan vredige herinneringen. Het zet statige gedachten op z’n kop. En het geeft permanent ruis.

Zou het de Geest van God kunnen zijn, die waait waarheen ze wil? (Johannes 3 vers 8) Ja, maar het kan evengoed de tijdgeest zijn, die een eind maakt aan alles wat ons zo dierbaar is. Zo voelt het eerder voor wie in de kerk kind aan huis was.

Maar uit welke hoek de wind ook waait, het heeft geen zin je schrap te zetten. De kijkgaten naar de wereld krijg je niet meer dicht. God vraagt dat niet van jou. Zoals jou ook niet gevraagd wordt om te doen alsof jij geen mens van deze wereld bent. Het kan soms guur aanvoelen. Maar het ademt ook tussen jou en de wereld. Doe je de luiken dicht, dan krijg je het binnen de kortste keren benauwd.

Petrus gebruikt voor de kerk het beeld van levende stenen (1 Petrus 2 vers 4-5) Levende stenen hoeven zich niet schrap te zeten. Ze zijn er niet om vormen vast te houden of om ruimtes af te bakenen en heilig te verklaren. Levende stenen laten zich bewegen. Voortdurend ontstaat er iets wat er voordien nog niet was: troostend, grappig, uitdagend, inspirerend. Soms voor langere tijd. Soms ook voor even. Als één ervaring, die nog lang met een mens mee kan gaan. Petrus heeft een groot vertrouwen in de kracht van de Geest.

Risicovol, zegt u? Niet voor iemand als Petrus, die gelooft dat de boel bij elkaar gehouden wordt door de levende Christus, die hij de Levende Steen noemt. Verworpen door de mensen. Maar voor God uitverkoren en kostbaar. Breekbaarheid is een kernkwaliteit van de kerk. Ze gelooft niet in een God die bouwsels maakt voor de eeuwigheid. Het zal blijven bewegen. zolang de Geest waait.

Sta daarom open voor elkaars verlieservaringen. Of voor het zoeken en het maar niet kunnen vinden. Geef de ander een arm als die het nodig heeft. Maar zet je niet schrap.

EJV2019

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.