Voor elke dag, zo lang het Coronavirus het leven ontregelt, een hart onder de riem gestoken door ds. Tirtsa Liefting en ds. Evert Jan Veldman.
9 mei ’20
Zo nu en dan steek ik over naar de Oosterparkwijk omdat mijn hond dat graag wil. Andere honden. Ander volk. Andere humor. Op een bankje in het park zit een vrouw. Als ik in de buurt van het bankje kom, steekt ze resoluut een blauwe plastic ballenwerper recht voor zich uit over het pad. Met een onvervalste Rotterdams tongval roept ze: ‘Corona!’ Ik deins terug. Meestal zijn het de honden, die het gesprek op gang brengen. Maar dit blijkt ook te werken. Ze straalt een zekere trots uit omdat ze iets te vertellen heeft waarvan ze weet dat het indruk maakt. Maar daaronder zitten de zorgen om haar zoon die in bed ligt en morgen misschien naar het ziekenhuis moet. ‘Opgelopen bij de drukste bouwmarkt van Groningen,’ zegt ze. Zelf heeft ze nog geen klachten. ‘Opa ook niet,’ voegt ze er aan toe. Over hem maakt ze zich blijkbaar ook zorgen.
Het virus verbindt ons wereldwijd. Het verbindt Rotterdam met Groningen en mij met deze bewoonster van de Oosterparkwijk. Het virus trekt zich niets aan van grenzen. Maar wie weet geldt dat ook voor de aandacht die twee wildvreemde mensen even voor elkaar hebben. Laten wij elkaar daar volop mee besmetten!
Onderweg naar huis, op het hoekje, zit een oude man voor het raam. Vaste prik. We zwaaien altijd naar elkaar. Ik weet niet hoe hij heet en hij weet niet wie ik ben. Nu denk ik: ‘Zou het opa zijn?’
Goede God, besmet ons met uw liefde. Laat het overspringen van mens op mens en van mens op dier. We zullen die nodig hebben als straks de economische pijn verdeeld moet worden. We weten niet wat ons nog staat te wachten. Dat weet de liefde ook niet, maar ze kan ons helpen om er mee om te gaan. Dat opa en ik nog vaak naar elkaar mogen zwaaien. Amen.
