Voor elke dag, zo lang het Coronavirus het leven ontregelt, een hart onder de riem gestoken door ds. Tirtsa Liefting en ds. Evert Jan Veldman.
8 mei 2020
“Er is zo’n verschrikkelijke duisternis in mij, alsof alles dood was… Ik weet niet hoe diep deze beproeving zal gaan – hoeveel pijn en lijden het mij zal brengen. Dit baart mij geen zorgen meer. Ik laat dit aan Hem over zoals ik al het andere overlaat… Laat Hij doen met mij wat Hij wil, zo lang Hij wil, indien mijn duisternis licht is voor een ziel”. – Moeder Theresa
Ik weet niet of ik het haar na zou kunnen zeggen, maar ik denk wel dat dit soort uitspraken maken dat Moeder Theresa altijd een van mijn grootste geloofsvoorbeelden is geweest. Natuurlijk, ook vanwege haar werk, haar zorg voor de armen en oog voor de onaanraakbaren. Maar juist dat komt in een nieuw en nog indringender licht te staan wanneer je haar brieven leest, waarin ze eerlijk en open schrijft over haar twijfel en pijn. Een twijfel en pijn die haar desondanks niet in de weg stonden om zich telkens weer te laten leiden door de liefde en op haar plek een licht te zijn voor de mensen om haar heen.
Hoe vaak voelt het niet alsof we zelf alles moeten begrijpen of op orde moeten hebben voor we er voor de ander kunnen zijn? Met als gevolg dat we vaak alleen nog maar meer teleurgesteld raken in onszelf, omdat we ons voortdurend tekort voelen schieten, zowel naar onszelf als naar de ander.
Maar is het daadwerkelijk zo dat we alleen van betekenis kunnen zijn wanneer we vol energie of optimisme zijn? Of is het juist daar, in onze pijn en onze gebrokenheid, dat we een licht voor anderen mogen en kunnen zijn? Is het misschien in die ervaring van gebrokenheid dat we leren geven, delen en liefhebben?
