Voor elke dag, zo lang het Coronavirus het leven ontregelt, een hart onder de riem gestoken door ds. Tirtsa Liefting en ds. Evert Jan Veldman.
7 mei ’20
Een keer per dag passeer ik met mijn hond zes ganzen. Je weet wel, van die stevige tamme exemplaren. Niet afgetraind door lange vluchten. Tam wil bepaald niet zeggen dat het doetjes zijn. Ze weten heel goed hun eigen ruimte af te grenzen tegen indringers. Hun wilde soortgenoten hebben geen territoir. Hooguit pleisterplaatsen. Als je te dichtbij komt, vliegen ze op. Tamme ganzen doen dat niet op voorhand. Mijn hond probeert ze elke dag wel zo ver te krijgen. Maar een of twee van de zes gaan dan in de tegenaanval. Ze steken hun nek uit en komen je met open snavel blazend tegemoet. Terwijl de rest lawaai maakt. Tam heeft meer met territoir te maken dan met goedmoedigheid.
Sinds een paar dagen zijn het er nog maar vijf. Ik maak me zorgen. Zou die ene het loodje hebben gelegd? En gaat dat wel goed, een oneven aantal ganzen? Het kan natuurlijk ook zijn dat er ergens in de struiken eentje zit te broeden. Het is tenslotte niet voor niets volop lente. Twee opties: Een van verlies van verworvenheden. Het is gedaan met de koopman! En een van nieuwe toekomst met jong spul dat weer een hele tijd mee kan. Welke van de twee het is? Ik wil het nog niet weten. Die onzekerheid past te goed bij mijn levensgevoel in deze fase van de crisis. Het kan vriezen, het kan dooien. Verlies van verworvenheden, blutsen in de maakbaarheid en gaten in de begroting aan de ene kant. Nieuwe kansen, jong elan en schone luchten aan de andere kant. Wat het gaat worden? Dat is nog te vroeg om te zeggen.
Goede God, die ene praatjesmaker, wat is er van hem geworden? Is het echt einde verhaal? Als dat zo is, is het u vast niet ontgaan. Als de mus, die in het evangelie van het dak valt, door u gekend is, dan toch zeker ook deze tamme gans. Of zit er iets nieuws aan te komen en komt het binnenkort tevoorschijn? U kunt het weten, God. Houd ons nog maar even in spanning. Amen.
