Voor elke dag, zo lang het Coronavirus het leven ontregelt, een hart onder de riem gestoken door ds. Tirtsa Liefting en ds. Evert Jan Veldman.
23 april ’20
Er komt een moment dat je dat wat altijd normaal was, niet meer vast weet te houden. Vaste patronen en ingesleten gewoontes leven van ontmoetingen en herhalingen. De lockdown heeft daar een eind aan gemaakt. De toekomst is onzeker en biedt geen nieuw houvast. Het schetsen van te grote visioenen zou ook wel eens een vorm van overbieden kunnen zijn. Ingegeven door de behoefte aan ankerpunten. We weten het gewoon niet. Bestuurders moeten met vijftig procent kennis honderd procent beslissingen nemen.
Hoe zorg je er samen voor dat je niet wegzakt in onzekerheid of in paniek de vlucht naar voren kiest? Is er een ander houvast dan de oude patronen en de plat getreden paden van gisteren, of de opgepompte visioenen over morgen?
Ja, de kunst van leven bij de dag. Maar die heeft meer nodig dan het trainen van mindful leven. Ze is geen kunstje, dat je in je eentje aan kunt leren en vol kunt houden. Ze heeft een bedding nodig. Die bedding vormen de zorg voor elkaar, die ons helpt de onbezorgdheid van een kind terug te vinden, de kunst die door de tijden heen altijd weer een eigen antwoord weet te creëren op rampen. Ja, en ook de religie die haar houvast elders heeft en die maakt dat je niet weg hoeft te vluchten uit de harde en onoverzichtelijke werkelijkheid.
Het aansteken van kaarsen in een Stilteportaal kun je afdoen als bijgeloof. Maar door de gebeden die ik onder ogen krijg weet ik beter. Voor meerdere mensen is het een manier om niet over het randje te vallen. ‘Werkelijk achterlijk bijgeloof is om winstmodellen toe te passen op wat ons fundament is,’ zei Ramsey Nasr in Buitenhof. Hij had het over de zorg, het onderwijs en de cultuur. En ik voeg er de religie aan toe. ‘Ze zijn behandeld als ornamenten in plaats van fundamenten,’ voegde hij er aan toe.
Goede God, als we terug kijken kunnen we het punt niet meer vinden waar we vandaan kwamen. En als we vooruit kijken, zien we geen oriëntatiepunt. Het lijkt wel een beetje op de tocht van uw volk door de woestijn, op weg naar het land van belofte. Wilt u net als toen onze reisgenoot zijn, zodat wij niet vervallen in passiviteit of ons storten op vergezichten. Wees bij ons elke nieuwe dag. Want alleen zo kunnen wij leven bij de dag. Amen.
De laatste regels lees ik als een gebed, en bij het lezen ervan krijg ik een spontane behoefte om mijn handen te vouwen en Onze Lieve Heer te danken, dat het ons als gemeente is gegeven om verder te kunnen gaan met zo’n inspirerende tekst als steun in deze wonderlijke dagen.