Voor elke dag, zo lang het Coronavirus het leven ontregelt, een hart onder de riem gestoken door ds. Tirtsa Liefting en ds. Evert Jan Veldman.
7 april
Ik ben een mazzelaar. Want ik heb de sleutel van de Nieuwe Kerk. Een mens moet ook een beetje geluk hebben in zijn leven. Wat heb ik er al vaak gezeten in mijn eentje. Vooraan op de eerste bank, achteraan in de burgemeestersbank, of ergens verscholen in de leegte. Je zit niemand in de weg (‘U zit op mijn plaats!’). En als je wel iemand in de weg zit, weet je dat je het zelf bent. Ruim baan voor wat er door je hoofd speelt en wat er aan de deur van je hart klopt. Alle tijd.
Nu we in de kleinst mogelijke kring de kerkdienst vieren in de Nieuwe Kerk, merk ik hoe dicht de viering komt te zitten op die momenten van alleen zijn. Uit volle borst zingen in een goed gevulde kerk is prachtig. Maar God op kousevoeten horen naderen, dat is …… Niet uit te leggen. Dat overkwam me zondag toen we begonnen aan de Stille Week voor Pasen. Ik zou het ook niet willen missen, de gemeentezang met Mannes vol op het orgel. Maar er zit ook iets tegenstrijdigs in. Dat ene vogeltje, dat je zo graag een keer zou willen zien in je leven, zal zich nooit vertonen bij zoveel decibellen. God is als dat vogeltje. Geen ster, gewend aan toeters en bellen.
God op kousevoeten. Geef hem de kans om dichterbij te komen in je eigen kamer, nu je zo verlangt naar mensen om je heen en naar een knuffel. Om deze stilte heb je niet gevraagd. Eenzaamheid ligt op de loer. Hoe lang gaat dit niet duren? Ik onderschat de zwaarte van de stilte niet. Maar ergens daar midden in huist ook een lichtheid waar geen woorden voor zijn. Een die jou omgeeft van achteren en van voren.
God, raak me aan als de zachte bries, die om mijn slapen speelt als ik voor het open raam sta. Kom op kousevoeten als het alleen zijn me te veel wordt. En houd mijn verlangen in ere naar gemeenschap en gezelligheid. Wakker het aan en zegen mij met geduld. Amen.
