Choral Evensong

Op 17 november verzorgt Choral Voices onder Daniel Rouwkema weer de Choral Evensong in de Nieuwe Kerk Groningen. Voorganger is Wietse van der Velde, organist Mannes Hofsink. Aanvang 17.00 uur.

‘Heer, herinner u de namen…’  In deze novembermaand staan we stil bij de overledenen, met in deze Evensong o.a. een introit en een anthem die ook klonken bij de uitvaart van Elisabeth II.

William Henry Harris was van 1933 tot 1961 organist en Master of Music bij St. George’s Chapel, Windsor. Hij gaf zangles aan de prinsessen, en natuurlijk klonk zijn werk ook bij de grote plechtigheden in het leven van Elisabeth II. ‘Holy is the true light’ schreef hij oorspronkelijk n.a.v. een overlijden in zijn vriendenkring in 1947. De tekst, een antifoon bij de vespers op het feest van Allerheiligen, stamt uit de 12 eeuw maar is naar het Engels vertaald door George Herbert Palmer.

De Preces and Responses zijn van Herbert Sumsion, die bij zijn overlijden in 1995 werd omschreven als een van de laatste nazaten van het tijdperk van Elgar en die veel betekend heeft voor de Britse kerkmuziek. Als componist, dirigent en docent was hij bevriend met o.a. Vaughan Williams, Finzi en Howells, en misschien hoort u daar wel iets van terug in deze gezongen gebeden

Psalm 96 zingen we in de zetting van Osborne H. Peasgood.

De Canticles zijn dit keer van William Lloyd Webber. Niet te verwarren met Andrew Lloyd Webber (van het Requiem en Jesus Christ Superstar), want dat is William’s zoon. Zelf erfde Lloyd Webber de liefde voor muziek ook weer van zijn vader die alle beroemde orgels nabij Londen afreisde, zover als zijn bescheiden loodgietersinkomen toeliet. Zoon William ging mee en het duurde niet lang of hij gaf zelf, als veertienjarige, orgelrecitals. Er volgden beurzen en een studie bij o.a. Vaughan Williams op het Royal College of Music, waar hij later ook lange tijd les zou geven. Lloyd Webber’s Magnificat en Nunc Dimittis zing je niet in een keer mee, maar hoe vaker je het hoort, hoe mooier het wordt.

My soul, there is a country is het eerste van de zes Songs of Farewell van Hubert Parry. Zes liederen rond de dood, van een man die aan het einde van zijn leven staat (in 1915 was een hartkwaal ontdekt) en die bovendien verschillende van zijn leerlingen ziet sneuvelen in de Eerste Wereldoorlog – oa de veelbelovende George Butterworth. De uitzichtloze slachting greep Parry, die Duitsland altijd bewonderd had als een land van denkers en dichters, erg aan. Het lijkt erop dat hij een manier zocht om zich te verhouden tot zoveel tragiek en die vond in een aantal teksten uit de Britse poëzie waarin de dood in een verhevener perspectief wordt geplaatst. Zoals My soul, van de 17^e eeuwse Henry Vaughan die tegenover de wisselvalligheden van het lot de onveranderlijkheid van God stelt. ‘None can thee secure but One who never changes’: ‘niemand kan u redden dan de Ene die nooit verandert’.