Lezing: 2 Samuël 1
Bij Mirjam en Micha zit een David in de klas. Hij is snel. Hij is slim. En hij is leuk. Maar nu even niet. Hij zegt niks. Hij doet niet mee. En hij lacht niet meer. Zijn beste vriend is verhuisd naar heel ver weg. Juf heeft al lang gezien dat David er met zijn gedachten niet bij is. Hij mag wat anders doen. Wat je niet kunt zeggen, kun je soms wel schrijven of tekenen. David schrijft een gedichtje: Ik vind het niks / zo zonder jou / alsof ik er maar half ben / appen kan wel / instagram / echte vrienden is toch anders / Ik vergeet je niet.
Als Mirjam en Micha het aan Jezus vertellen, knikt hij. ‘Zonder vriendschap zijn we er maar half. Dan kun je koning zijn. Een alleskunner. Of heel erg populair. Je blijft half. Alleen vriendschap maakt je heel.’ Dan vertelt Jezus nog een keer over David en Saul. En vooral over David en Jonathan: ‘Er is oorlog geweest. Saul en Jonathan waren erbij. En ze zijn niet meer thuis gekomen. Allebei dood. “De helden zijn gesneuveld in de strijd,” zeggen ze dan deftig. Maar oorlog is niet deftig. Oorlog is niks. Zelfs niet als je de winnaar bent.
“De koning is dood. Leve de koning!,” zeggen ze tegen David. En ze blazen op de trompet. Maar David voelt zich helemaal geen koning. Hij wil geen troon. Hij pakt zijn harp. Hij maakt een lied, zittend op de grond. Hij huilt om Saul en om Jonathan, zijn vriend. “Ik wil niet zonder jullie. Ik wil niet zonder jou,” zingt hij. “Jij was me alles waard. Ik zal een halve koning zijn. Zonder liefde en zonder vriendschap wordt het niks met mij.” Voor deze koning is de harp meer waard dan de troon. Liefde en vriendschap zullen zijn wapens zijn,’ vertelt Jezus
Mirjam en Micha kijken elkaar aan. Ze hoeven niks te zeggen. De een weet wat de ander denkt: ‘Zonder jou is het niks.’
