Lezing: Spreuken 8, 27 – 31
Thema: Klimaatverandering en afname biodiversiteit
Een kleine blauwe vlinder fladdert op en neer en heen en weer in het hoge gras. Mirjam, Micha en Jezus staan stil. Ze kijken naar de vlinder. Niet eventjes maar best wel lang. Het is ook zo mooi om te zien. Alsof de vlinder danst. ‘Eerder deden we dat niet,’ zegt Micha, ‘zo lang kijken naar een vlinder.’ Mirjam knikt. ‘Eerder waren er ook meer. Toen was het gewoon.’ ‘Geniet er maar van,’ zegt Jezus. ‘het is nooit te laat om te zien hoe mooi een zo’n vlindertje is. Wie weet helpt het om zuiniger te zijn op de natuur.’ ‘Oma heeft al heel lang de leeuwerik niet meer horen zingen,’ vertelt Micha. ‘Elke keer als ze dat zegt, schudt ze haar hoofd.’ Terwijl ze met elkaar praten, blijven ze maar kijken het dansen van de kleine blauwe vlinder.
‘Heeft God iemand om mee te praten als ie zich zorgen maakt?,’ vraagt Mirjam. ‘Of om te zeggen hoe goed gelukt het vlindertje is?’ Jezus knikt. ‘Hij heeft Sofie. Sofie is Gods beste vriendin. Ik heb jullie. God heeft Sofie. Ze was erbij toen God aan zijn schepping begon. Toen hij de aarde bewoonbaar maakte voor de dieren en voor de mensen, toen de bloemen voor het eerst uit de knop kwamen en de bomen voor het eerst nesten kregen. Sofie was erbij. Ze kan dansen als de vlinders als ze blij is.’
‘Iedereen heeft iemand nodig om te kunnen zeggen hoe mooi het is of om te vertellen hoe verdrietig je bent,’ zegt Mirjam. ‘God ook.’ ‘Sofie moet maar eens op bezoek komen om aan de grote mensen te laten zien dat ze zuinig moeten zijn op al dat moois. Want ze zijn niet wijs,’ vindt Micha. Nee, ze zijn niet wijs..
