Lezing: Exodus 4,
18 – 31
Symbool: Goa-stok
Thema: Terug naar Egypte
Mirjam en Micha zijn op kamp. Het is de laatste avond. Iedereen zit om het kampvuur. Ze zingen liedjes. En omdat niemand zin heeft om alweer naar huis te gaan, zingen ze ook: ‘En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet. En we gaan nog niet naar huis. Want moeder is niet thuis.’ ‘En al was m’n moeder thuis, dan gingen we niet, dan gingen we niet. En al was m’n moeder thuis. Dan gingen we niet naar huis.’
Als ze uitgezongen zijn, vertelt Jezus een verhaal. Het gaat over Mozes en over naar huis gaan. ‘Het is tijd om naar huis te gaan voor Mozes. Hij heeft er geen zin in. Mozes woont nu al zo lang hier aan de rand van de woestijn, dat dit zijn tweede thuis geworden is. Hier is hij getrouwd. Hier heeft hij een kind gekregen. En hij heeft een vak geleerd. Hij is een goede herder geworden.
Nee, Mozes heeft geen zin. Maar God wil dat hij gaat: ‘Jij weet hoe je een kudde schapen moet leiden door droog en rotsachtig land. Nu wordt het tijd dat je herder van je mensen wordt. Ze moeten weg daar uit Egypte. Het is daar geen leven voor ze. Jij en ik gaan ze brengen naar een land waar ze echt thuis kunnen zijn. We gaan ze bevrijden!’
Dan pakt Mozes zijn goa-stok. Hij gaat naar zijn schoonvader. Misschien dat hij zegt: ‘Daar komt niks van in. Wat moet ik zonder jullie?’ Maar in plaats daarvan zegt hij: ‘Ga in vrede. God heeft je nodig.’
Dan zegt Jezus tegen alle kinderen rond het kampvuur: ‘Thuis is waar er goed voor je wordt gezorgd. Thuis is waar er altijd een plekje voor jou is aan tafel. Thuis is waar ze je roepen bij je naam.’
‘Dan zijn we al thuis,’ zegt Micha. ‘En als we morgen naar huis gaan, zijn we wéér thuis,’ zegt Mirjam. Precies, thuis kan overal zijn. En toch was het leuk om het liedje te zingen…..
