Het is stil en donker op de heuvel onder de grote boom. Er staan drie tenten. Iedereen slaapt. Behalve Mirjam. Ze doet de tentrits zachtjes open en klimt naar buiten. Dan hoort ze een stem. Het is Petrus, een vriend van Jezus. Hij vraagt: ‘Kan je ook niet slapen?’ ‘Ik ben bang voor het donker’ zegt Mirjam.
Petrus pakt een slaapzak en legt die op het gras. ‘Kruip er maar in’ zegt hij tegen Mirjam. ‘Dan zal ik je een verhaal vertellen. Een verhaal over het licht. Eens was ik met Jezus hier op de heuvel. We kwamen om samen te bidden. Jezus begon te stralen alsof hij de zon was. Het voelde alsof de hemel heel dichtbij was. Opeens stonden Mozes en Elia bij ons.’ ‘Die ken ik’ zegt Mirjam. ‘Uit de verhalen van Jezus.’
Petrus vertelt verder: ‘Het was heel bijzonder. Samen praatten ze over wat er met Jezus gaat gebeuren in Jeruzalem. En er klonk een stem uit de hemel die zei: “Dit is mijn lieve zoon. Luister goed naar hem.” ‘Wauw’ fluistert Mirjam. ‘Dat was vast de stem van God.’
Er gaat nog een tentrits open. Het is Jezus. ‘Wat heb je dat mooi verteld,’ zegt hij tegen Petrus. ‘Blijf dat maar doen, ook als ik er niet meer ben.’ ‘Ik wil niet dat je weggaat fluistert Mirjam. ‘Konden we maar altijd hier bovenop de heuvel blijven.’
‘Niet bang zijn, Mirjam,’ zegt Jezus. ‘Door de verhalen van Mozes en Elia weet ik nu dat het verhaal van God met de mensen nooit eindigt. Niet in het donker of in het dal. Zelfs niet bij de dood. Er is altijd een nieuw begin. En overal waar dit verhaal wordt verteld, schijnt er een lichtje in het donker.’
Mirjam gaapt. Mirjam slaapt. En beneden in het dal, waar de grote stad Jeruzalem ligt, wordt een lichtje aangestoken.
En nog één en nog één.
Lezing: Lucas 9:28-36
In de koffer: een kaarsje
