In de zomer staan we wat minder op tijd. De dagen zijn langer. Er is meer tijd en er hoeft wat minder. Veel mensen gaan er op uit. Ze zitten anders op hun fiets dan wanneer ze zich naar hun werk haasten. Ze kijken meer om zich heen. Anderen verbreden hun blikveld in verre oorden en ontdekken dat het er anders toegaat dan thuis, maar dat de wereld gewoon doordraait. En dat jij niet alleen de ander ziet, maar de ander ook jou. Het kost tijd om dat toe te laten. Maar die tijd is er ook tijdens de vakantie.
Wie deze zomer in de stad blijft, zou eens de tijd moeten nemen om met een zelfde aandacht en nieuwsgierigheid het leven in de stad tegemoet te treden. Je laten verrassen door het bekende, dat er echt anders uitziet dan wanneer je je doelgericht van a naar beter haast. Een ander ontmoeten, die anders is dan jij. Met een groet, met een blik van verstandhouding of een gesprek op een bankje. Uit de cocon van beelden en vooroordelen naar buiten treden. Naar jezelf laten kijken zonder harnas. Spannend is dat. Maar voor wie de tijd neemt, is het te doen. En er gaat een wereld voor je open.
Een wereld, die dicht in de buurt komt van de nieuwe verhoudingen, die in de kerk verkondigd worden: ‘U allen die door de doop één met Christus bent geworden, hebt u met Christus omkleed. Er zijn geen Joden of Grieken meer, slaven of vrijen, mannen of vrouwen – u bent allen één in Christus Jezus.’ (Galaten 3, 27 e.v.) Slechts zelden raken we er aan. Misschien wel omdat de kerk veel heeft van een cocon. Hoe hard er ook geroepen wordt dat ze open wil zijn. Laat de angst varen. Keer je binnenstebuiten. Neem de tijd die je gegeven is. Als we ons deze levenskunst eigen maken, hoeven we minder bang te zijn voor wat de toekomst voor ons mensen in petto heeft.
EJV2019
