Alledag

This content has been archived. It may no longer be relevant

Voor elke dag, zo lang het Coronavirus het leven ontregelt, een hart onder de riem gestoken door ds. Tirtsa Liefting en ds. Evert Jan Veldman.

25 april ’20
Ik ben opgehouden met spartelen. Dat heeft een tijdje geduurd. Ik probeerde zo lang mogelijk de draad vast te houden van hoe het was vóór het virus ons leven ontregelde. En tegelijk probeerde ik de toekomst te ontwerpen. Die van na het virus. Ik zag kansen: de herontdekking van de zorg als fundament van onze samenleving, de creativiteit die opbloeit terwijl de omstandigheden er niet naar lijken te zijn, de wetenschap die de spot van zich afschudt, het failliet van het populisme.
Tussen gisteren en morgen spartelde ik er vrolijk op los en probeerde ik de lijntjes aan elkaar te knopen. Niets aan de hand! We hebben het in de vingers. ‘Nait soezen, moar doun! Maar ineens heb ik de lijntjes los moeten laten. Het gespartel is ten einde. Ik hoef de eindjes niet meer aan elkaar te knopen. Er is een nieuwe rust in wat ik doe gekomen. Dat gebeurde toen een vriend aan me vroeg waarom het mij niet lukte om de rust te vinden, terwijl er ogenschijnlijk toch meer tijd daarvoor te vinden zou moeten zijn dan vóór de lockdown.
Hij kent het plekje op aarde waar de tijd voor mij stil staat, elke keer als ik er kom. Niet bang voor wat geweest is. Niet bang voor wat zal zijn. Alleen dat plekje uit de wind, waar de rijkdom van Gods schepping mij toevalt en ik besef dat ik leef. Niet op de toppen van mijn kunnen. Maar in verbondenheid met alles en met iedereen. ‘Dat is niet alleen daar te vinden,’ zei hij, ‘Dat moet ook hier te vinden zijn. Loop er niet aan voorbij.’ De toekomst is niet maakbaar. Het verleden is niet vast te houden. Maar dan nog zijn we er. En hoe. Er is een rust die niet bevochten hoeft te worden.

Goede God, dat spartelen van mij, het zal er vast van tijd tot tijd weer zijn. Maar langer duurt de rust, die ik niet veilig hoef te stellen. Omdat ze míj bergt en ik niet haar. Komt ze van u? Van wie anders. De zorgen van de mensen zijn terecht en het verdriet is groot over het afgesneden zijn. Maar daaronder ligt een bedding, een onzichtbaar weefsel dat niet scheuren kan. Goddank! Wie anders. Amen.

Lees hier meer berichten voor Alledag.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.