Voor elke dag, zo lang het Coronavirus het leven ontregelt, een hart onder de riem gestoken door ds. Tirtsa Liefting en ds. Evert Jan Veldman.
10 april ’20
“Heer, ontferm u” – Kyrie eleison
Als gebed om Gods ontferming over de wereld klinken deze woorden een aantal keer aan het begin van de dienst op zondag. Maar in Oosters orthodoxe kerken klinkt dit gebed door de hele viering heen, van begin tot eind. Drie, twaalf of zelfs veertig keer achter elkaar. Ik heb me laten vertellen dat die veertig keer verwijzen naar de veertig zweepslagen die Jezus kreeg voor zijn kruisiging.
Veertig zweepslagen, veertig keer “Heer, ontferm u”. In die herhaling ga je het voelen, als een verzuchting als het ware, of misschien zelfs als een schreeuw. “Heer, ontferm u over hen die slachtoffer zijn van onrecht en uitbuiting”, “Heer, ontferm u over haar die worstelt met rouw of verlies”, “Heer, ontferm u over hem voor wie het leven te zwaar is gaan voelen”.
Die verzuchting klonk ook in Gethsemané “Vader, als het kan laat deze beker aan mij voorbij gaan”. Aan het kruis was het een schreeuw “Mijn God, mijn God, waarom hebt u mij verlaten?”.
Jezus kwam in de wereld. Hij kwam midden in het lijden én hij overwon dat lijden. Daarom kunnen we bidden om Gods ontferming, in het vertrouwen dat hij ons lijden kent en dat het hem niet onbewogen laat, en in het vertrouwen dat dit lijden niet het laatste woord heeft.
Maar soms is dat vertrouwen alles behalve makkelijk, omdat onze pijn en ons verdriet alles overschaduwt. Dan kunnen we niet anders dan het maar veertig keer bidden “Heer, ontferm u over ons”. Totdat we het in ons lijf gaan voelen, het erin gaat zitten. “Heer, ontferm u”.
