Voor elke dag, zo lang het Coronavirus het leven ontregelt, een hart onder de riem gestoken door ds. Tirtsa Liefting en ds. Evert Jan Veldman.
28 maart
‘Wat ben je bedroefd, mijn ziel, en onrustig in mij’ (Psalm 43) De psalm zit gelinkt aan komende zondag. Daar hoef je niet naar te zoeken. Ze dient zich vanzelf aan. En ze komt precies op tijd. Toen de verstrekkende maatregelen werden afgekondigd om de verspreiding van het virus te kunnen beheersen, stroopte mijn ziel de mouwen op. We zetten de schouders er onder. We laten elkaar niet los. Er komen weer andere tijden. Wat mooi dat de psalm ook de kieren ziet in die houding van hoop en moed: ‘Wat ben je bedroefd, mijn ziel, en onrustig in mij’ Dat het gezien wordt, dat ik het zélf wil zien, hoort bij de hoop die in me leeft. ‘Hoop is iets anders dan optimisme,’ zei Tirtsa in de digidienst van afgelopen zondag. Hoop blijft alleen als ook wanhoop onder ogen mag worden gezien.
Er zijn twee manieren om over straat te gaan. En ik herken ze beide bij mezelf. Als ik van het pad af stap om iemand op veilige afstand te laten passeren, voelt de ander soms aan als een mens die ik op afstand moet houden. In mezelf gekeerd laat ik de ander voorbij gaan. Onrustig van binnen. Maar een andere keer zoeken mijn ogen de ander. Zien en gezien worden is voorwaarde om deze tijd te doorstaan. Als ik dan de ander op veilige afstand passeer, voelt het als een dans. We doen het samen. We zijn elkaar gegeven. De ene manier van passeren is niet beter dan de ander. Je hoeft niet altijd voorbij te gaan aan de onrust in je ziel. Maar ik ben wel altijd heel erg blij als ik de ruimte voel voor de dans.
Goede God, dank voor de psalmdichter die mij herkent in mijn eenzaamheid en in mijn onrust. Dank voor de woorden die iets van uw opmerkzaamheid laten oplichten. U, die mij ziet. U die mij redt als ik dreig te verdwijnen in het Coronanieuws en in mezelf. Vraag mij ten dans, God, als ik te lang blijf zitten in mezelf. Amen.
